นีรญาทิ้งตัวลงพิงประตูห้องอย่างหมดแรง หลังมือบางถูกยกขึ้นเช็ดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตาระลอกแล้วระลอกเล่า เธอพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาทุกทางแล้ว แต่ทำไมชายหนุ่มยังต้องตามมาระรานเธอด้วย เรื่องนั้นเธอทำผิดเธอก็ยอมรับ แต่ความผิดของเธอมันร้ายแรงจนให้อภัยไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ
ยิ่งคิดความรู้สึกเสียใจระคนน้อยใจก็ยิ่งท่วมท้น
ร่างแบบบางขยับตัวลุกขึ้น เท้าเล็กขยับไปที่ระเบียงห้อง ในสถานการณ์ที่เธอทุกข์ใจเช่นนี้ คงมีแค่ดวงดาวบนท้องฟ้าเท่านั้นกระมังที่จะช่วยเยียวยาความรู้สึกของเธอได้ ดวงหน้ารูปไข่แหงนเงยขึ้นมองหมู่ดาวบนท้องฟ้า หญิงสาวคิดถึงบิดาที่ล่วงลับอย่างจับใจ
“พ่อจ๋า นีรคิดถึงพ่อจังเลยจ้ะ พ่ออยู่บนนั้นคงสบายดีใช่ไหมจ๊ะ”
นีรญาพึมพำกับตัวเอง ดวงตากลมโตยังคงทอดมองที่ผืนฟ้า แสงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับช่วยให้ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ดูไม่มืดครึ้มจนเกินไปนัก
นีรญาปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมกั
