“แทม...ผมขอโทษ”
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ทิพชยาเกรี้ยวกราดเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเอื้อมมือมาสัมผัสตัวเธอ โคเลสนิกแค่อยากดึงร่างเล็ก ๆ ที่สั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธเข้าไปกอด ทว่าเขาก็ไม่อาจทำอะไรได้ตามอำเภอใจเมื่อต้องมาอยู่ในสถานการเช่นนี้
เขาตั้งใจไว้แล้วตั้งแต่เดินทางออกจากสหรัฐว่าจะต้องตามหาทิพชยาให้พบ และหากได้พบเธอเขาก็จะไม่หักหาญน้ำใจของเธอเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาไม่อยากสูญเสียทิพชยาไปอีกและที่สำคัญเธอกำลังโอบอุ้มเลือดเนื้อที่กลั่นออกมาจากวิญญาณของเขา
“แทม...ถ้าคุณจะโกรธผมเรื่องพ่อของคุณผมก็ไม่ว่า แต่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าตอนนี้ผมเป็นห่วงคุณมาก”
“ถ้าจะแกล้งพูดให้ฉันรู้สึกดีฉันก็ขอบอกคุณตรงนี้เลยนะคะว่าไม่จำเป็น เก็บความห่วงใยไว้ให้พวกผู้หญิงของคุณเถอะนะคะ เพราะฉันสบายดีและไม่จำเป็นต้องมีใคร”
“แต่ลูก...จำเป็นต้องมีพ่อและแม่คอยดูแล...แทม หมอบอกผมตอนคุณหนีออกจากโรงพยาบาลในลาสเวกัสว่าคุณท้อ
