เสียงจอแจจากผู้คนที่แวะเวียนมาซื้อของในร้านชำของน้าหวาน ปลุกให้เชอรีนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ เมื่อวานหลังจากเกิดเรื่องกับเธอที่มหาวิทยาลัยเชอรีนก็ไม่ได้กลับไปที่คอนโดอีก แต่ตรงดิ่งมาที่บ้านของยายละม่อม ด้วยว่าหวาดกลัวไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอบ้างหากต้องกลับไปเจอเรย์อาร์ที่คอนโด ถึงแม้จะหลบหนีเขาไม่ได้ตลอดไปแต่ก็ขอหลบมาอยู่ที่นี่สองสามวันก็ยังดี
ครืดๆ ครืดๆ
โทรศัพท์ที่วางอยู่บนที่นอนสั่นครืดเรียกสติ เชอรีนหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นไคล์ที่โทรเข้ามาแต่เช้า เมื่อวานเขาโทรเข้ามาหลายสายแต่เชอรีนไม่ยอมรับสักสาย เพราะไม่รู้จะตอบคำถามไคล์ว่ายังไงเรื่องที่จู่ๆ เธอก็โดดเรียน
"ฮัลโหล"
(ให้ตายเถอะ รับสายสักทีนะเชอร์ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงมากแค่ไหนที่จู่ๆ เธอก็โดดเรียนแล้วหายไปแบบนี้)
น้ำเสียงของเขาดูหงุดหงิดงุ่นง่านแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ทว่าเชอรีนกลับไม่ได้รู้สึกดี นอกเสีย
