รับผลกรรมNC18+
2114 Words
"อื้อ…" ร่างเล็กเปลือยเปล่ากระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งกายสาวจนหายใจติดขัด ลำคอแห้งผากราวกับขาดน้ำมาแรมปี
เปลือกตาที่หนักอึ้งฝืนความทรมานค่อยๆ เปิดออกช้าๆ สภาพแวดล้อมของห้องตรงหน้าเธอไม่รู้สึกคุ้นเคยเลยสักนิด อีกทั้งยังงงว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เสียงเพลงหายไปไหน ทำไมร่างกายร้อนวูบวาบ ทำไมปวดหัวเหมือนจะตาย
ถึงแม้เครื่องดื่มมึนเมาที่เชอรีนดื่มเข้าไปก่อนหน้าจะทำให้สติของเลือนรางไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นต้องมานอนแก้ผ้าในสถานที่ที่ไม่รู้จักได้ขนาดนี้
"ที่นี่ที่ไหน นะ...นี่มันอะไรกัน" เชอรีนพยายามยันกายลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จและก็ต้องตกใจอย่างหนัก เมื่อพบว่าแขนทั้งสองข้างถูกตรึงเอาไว้กับหัวเตียงด้วยวัตถุสีเงิน คล้ายว่าเป็นกุญแจมือ
"รู้สึกตัวเร็วดีหนิ" เสียงทุ้มต่ำปนเยือกเย็นดังมาจากอีกด้านของห้อง ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดยื่นอยู่ตรงปลายเตียง มือของเขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกทีละเม็ด ก่อนจะถอดมันโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี
"ใคร..." เชอรีนพยายามปรือตาขึ้นมอง กลับเห็นเพียงภาพรางๆ ทว่าเสียงนั้นเหมือนเธอเคยได้ยินมันจากที่ไหนสักที่ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เธอพยายามอย่างหนักที่จะดึงแขนเล็กออกจากพันธนาการ แต่จนรู้สึกแสบบริเวณข้อมือมันก็ไม่เป็นผล
"เรามาเริ่มแผนที่หนึ่งกันเลยดีกว่า"
"พี่เรย์อาร์ นั่นพี่เหรอ" เชอรีนเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นหน้าชัดๆ ของเจ้าของเสียงเข้ม เขากำลังเคลื่อนตัวขึ้นคร่อมร่างกายเธอด้วยสภาพเปลือยเปล่าเสมอกัน คนตัวเล็กสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองจนเห็นคนตรงหน้าชัดเจนขึ้น
ใช่เขาคือเรย์อาร์ ลูกชายคนเดียวของสามีใหม่แม่เธอนั่นเอง นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่
"ยานั่นคงน้อยไปหรือไม่ได้ผลกันนะ" มือหนาเลื่อนเข้าไปลูบไล้บนเนินเนื้อขาวเนียนเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้ความหวาดกลัวของเชอรีนไต่ระดับขึ้นเริ่มๆ "แต่ก็ไม่ใช่ประเด็น...ถ้าเราจะสนุกกัน"
"นี่พี่จะทำอะไร ออกไปจากตัวเชอร์นะ กรี๊ดดดด!!" เชอรีนส่งเสียงกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อถูกเรย์อาร์จับเรียวขาสวยของเธอแยกออกจากกันกว้าง เผยให้เห็นติ่งเกสรที่ปกปิดสนิทแย้มออกมาต่อหน้าต่อตาเขา
"แม่เธอเข้าหอกับพ่อฉัน ส่วนเธอก็เสร็จฉันอีกคน น่าสนุกดีออก"
"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ปล่อย!" ร่างเล็กเริ่มดีดดิ้นทั้งหุบเรียวขาเข้าหากัน เมื่อถูกมือหนาวาดนิ้วสัมผัสลงบนใจกลางความเป็นสาวของเธอที่ยังไม่เคยมีใครได้สัมผัส แม้ความหวาดกลัวจะเข้าเกาะกุมทุกอณูหัวใจแต่สติที่เลือนรางเต็มทีทำให้เธอสิ้นไร้ทางต่อสู้
"ในเมื่อฉันเตือนแล้วแต่พวกเธอไม่ฟัง ก็ต้องโดนแบบนี้"
"อย่าทำเชอร์ พี่เรย์อาร์ไม่เอาแบบนี้ ฮื่อ..."
คำห้ามปรามไม่ได้เข้าหูของเขาเลยสักนิด เรย์อาร์แสยะยิ้มร้ายกาจในขณะที่ให้ฟันฉีดซองถุงยางออกอย่างไม่รีบร้อน จากนั้นก็สวมใส่มันให้กับแท่งเนื้อขนาดใหญ่ด้วยความชำนาญ
"ไม่นะ อย่าทำแบบนี้ ฮึก..."
ร่างกายที่ถูกตรึงเอาไว้ขยับได้เพียงนิด ตอนนี้ทุกการกระทำของเรย์อาร์ทำให้หญิงสาวต้องวิงวอนเขาทั้งน้ำ ทว่าไม่มีอะไรมาทัดทานความแค้นที่ถูกกระตุ้นมาหมาดๆ ของเรย์อาร์ได้เลย มือหนาจับแก่นกายใหญ่ยักษ์จ่อลงช่องทางรักไร้การเล้าโลมของหญิงสาว จากนั้นดันมันเข้าไปในตัวเธออย่างรุนแรง
ปึก!
"กรี๊ดดดดด!" เชอรีนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกกระทำอย่างรุนแรง เธอออกแรงดีดดิ้นอย่างหนักแต่กลับถูกมือหนาจับเอวคอดล็อกเอาไว้ และโถมความป่าเถื่อนเข้าใส่เธออย่างไร้ความปรานี
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"ฮึก!! สารเลว พี่ทำแบบนี้กับเชอร์ได้ยังไง โอ๊ย!!" ร่างกายของเธอปวดร้าวและสั่นสะท้านไปหมด น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาระบายความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาจนดวงตาพร่ามัว แต่เธอก็รับรู้ได้ทุกความรุนแรงที่เขาตั้งใจทำกับเธออย่างป่าเถื่อน
"เธอก็ย้อนกลับไปถามแม่ของเธอเองสิ ว่าทำอย่างนั้นกับแม่และน้องฉันได้ยังไง" เสียงเข้มกระแทกผ่านอากาศท่ามกลางความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่ร่างเล็กไม่ยั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะกำลังร้องไห้จนเจียนตาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรย์อาร์รู้สึกอะไรไปมากกว่าสะใจ
"แม่เลวๆ ของเธอมันจงใจฆ่าพวกเขา เธอได้ยินไหม!" เรย์อาร์ตะคอกใส่เธออย่างเดือดดาล ยิ่งภาพความทรมานของแม่กับน้องก่อนตายผุดขึ้นมาในหัวมากเท่าไหร่ เขายิ่งเอาทุกความรู้สึกเคียดแค้นมาเทลงที่เชอรีนมากเท่านั้น
"อ่ะ โอ๊ย พอได้แล้ว" ปากเล็กส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นจนเริ่มทนไม่ไหว เธอไม่รู้ว่าคนเป็นแม่ทำอะไรลงไปบ้าง รู้เพียงแค่แม่บอกให้ทำสิ่งไหนที่ผ่านมาเธอก็ทำสิ่งนั้น
เธอแค่ยุให้เขาโมโหในครั้งแรกที่เจอกัน ทำไมต้องทำกับเธอจนถึงขั้นนี้ด้วย เขามันเลว
"มะ...ไม่ไหวแล้ว หยุดสักทีเถอะ" ปากเล็กร้องขอด้วยความทรมาน เมื่อเรย์อาร์กระแทกกระทั้นท่อนลำเอ็นขนาดใหญ่ตอกอัดใส่เธอหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายโยกคลอนขึ้นลงอย่างหนักอีกทั้งข้อมือที่ถูกพันธนาการเสียดสีไปกับกุญแจมือจนเจ็บแสบไปหมด เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากปีศาจร้ายตรงหน้า แต่ดูไม่มีเลย ไม่มีทางที่จะรอดไปได้เลย
"อ๊า...รู้ไหมว่าแม่งโคตรสะใจว่ะ ยิ่งเห็นเธอทุรนทุรายมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งสะใจมากเท่าไหร่"
เรย์อาร์ไม่ได้โฟกัสที่กิจกรรมบนเตียง แต่กำลังให้ความสนใจเสียงกรีดร้องของเชอรีนที่กำลังแสดงออกถึงความเจ็บปวดทรมาน มันไม่ต่างจากเสียงกรีดร้องตอนที่แม่กับน้องสาวของเขาถูกเผาอยู่ในกองเพลิงเลยสักนิด ทั้งสองคนทรมานแบบไหนเขาก็อยากให้สองคนแม่ลูกตัวต้นเหตุทรมานแบบนั้น
ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องห้องไปหมด และนั่นยิ่งปลุกปั่นความรุนแรงที่เรย์อาร์สาดเข้าใส่เชอรีนมากขึ้นไปอีก
"โอ๊ย ... ไม่ไหวแล้ว"
"นี่มันยังน้อยไปนะ ถ้าเทียบกับสิ่งที่แม่ของเธอมาเล่นชู้กับพ่อฉัน ในขณะที่แม่ฉันยังไม่ตายด้วยซ้ำ!"
เรย์อาร์ตวาดใส่หน้าเชอรีนเสียงดังลั่น เขาขบกรามแน่นมองร่างเล็กที่กำลังร้องไห้ กรีดร้อง โยกคลอนขึ้นลงอย่างหนักด้วยความสะใจ นี่มันยังน้อยไปกับหลักฐานที่เขาได้มาเพิ่มเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของริชาร์ดกับมิลาน
มันเกิดขึ้นตั้งแต่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เลวไหมล่ะคนเรา
สลิปโอนเงินจำนวนมากที่ริชาร์ดให้เป็นค่าเลี้ยงดูมิลานถูกดึงข้อมูลทางบัญชีออกมาจนหมด สองแม่ลูกได้ไปเดือนละหลายล้านบาท ถึงแม้ริชาร์ดจะอ้างว่าเป็นค่าจ้างของพนักงานมันก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี เพราะข้อมูลทั้งหมดมาจากบัญชีส่วนตัวของริชาร์ดไม่ใช่บัญชีบริษัท เรื่องนี้เรย์อาร์ให้คนตามสืบค้นข้อมูลเพิ่มเติมจนได้หลักฐานทั้งหมดมา
แต่พ่อของเขาก็ยังคงยืนกระต่ายขาเดียวบอกว่าไม่ใช่เรื่องชู้สาว จะกี่ครั้ง ก็ยังยืนยันแบบนั้น
"แม่เชอร์ไม่ได้เป็นชู้ ฮึก! แม่คบกับพ่อพี่หลังจากแม่พี่เสียไปแล้ว" เชอรีนพยายามโต้กลับทั้งน้ำตาในสิ่งที่เธอรับรู้มาตลอด
"งั้นเหรอ แต่เงินที่พวกเธอใช้จ่ายอย่างสุขสบายมันย้อนกลับไปหลายปีเลยนะ นี่คงรอเวลาขึ้นมาแทนที่แม่ฉันนานแล้วล่ะสิท่า"
"ไม่จริง แม่ทำงานให้คุณริชาร์ด แม่เชอร์ไม่ได้เป็นชู้!"
"งานอะไรวะ เงินเดือนเดือนละสองสามล้าน เป็นกะหรี่น่ะสิ"
"ไม่ ไม่จริง"
เธอสั่นหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา แต่ภาพการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่แม่ของเธอรู้จักกับริชาร์ดถูกถ่ายทอดออกมาเป็นฉากๆ มันยากมากที่จะเถียงว่าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างแม่ของเธอ จะมีคอนโดหลักหลายล้านให้เธออยู่ มีรถยุโรปคันหรูให้เธอขับ แล้วไหนจะค่าอยู่ค่ากินอย่างดีของเธออีก
มันยากมากที่จะปฏิเสธว่าแม่ของเธอไม่ได้คบชู้กับริชาร์ด
"ถ้าคิดหาคำอธิบายไม่ได้ก็ยอมรับ แล้วก็รับกรรมที่แม่เธอก่อเอาไว้ซะ น้องสาวสุดที่รัก"
"กรี๊ดดดด!!"
สะโพกสอบสะบัดเข้าใส่รูเล็กอย่างรุนแรง ไม่สนใจเลือดสดๆ ที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนแก่นกายใหญ่ยักษ์เลยแม้แต่น้อย กลับพอใจในการกระทำอันอุกอาจของตัวเองอีกต่างหาก
เรย์อาร์โน้มลงครอบครองหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของเธอ ปากหนาดูดดึงยอดอกของเธออย่างมูมมามและรุนแรง เขี้ยวคมขบกัดลงเนินอกอย่างหื่นกระหาย เขาไม่สนใจว่าคนใต้ร่างจะร้องขอให้หยุดจนเสียงแหบแห้งแค่ไหน รู้เพียงแค่ตอนนี้สะใจมาก
"พอได้แล้ว เชอร์เจ็บ ฮื่ออออ..." เชอรีนอ้อนวอนของความเห็นใจไม่หยุด เธอถูกรังแกทั้งข้างบนและข้างล่าง ร่องสวาทสีชมพูถูกกระแทกเข้าใส่อย่างไม่ได้พัก เธอทั้งเจ็บปวด หวาดกลัวและสับสนกับเรื่องที่เรย์อาร์พูดไปพร้อมๆ กัน
ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!
"พี่...หยุดสักที ฮึก เจ็บ"
"อ๊า....ร้องอีกสิ ร้องออกมาอีก ตอนส่งคลิปที่ฉันเอาเธอไม่ให้แม่เธอดูมันจะได้หัวใจวายตายไปเลย"
"ยะ...อย่านะ อย่าทำแบบนั้นนะ อะ...โอ๊ย อย่าถ่ายนะ" ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดเมื่อขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นสูงจากนั้นคนตัวโตก็สอบสะโพกเข้าใส่รูสวาทคับแคบของเธออย่างดิบเถื่อนและตอนนี้เขายกมือถือขึ้นเหมือนกำลังถ่ายคลิปไปด้วย คนสารเลวไม่ฟังคำขอร้องจากเธอเลยสักคำ ทุกการกระทำของเรย์อาร์บ่งบอกว่าเขาแค้นมาก
มากจนกล้าทำแบบนี้กับเธออย่างไม่คิดเกรงกลัวกฎหมาย
"ซี้ด...แม่งโครตฟิต ***แม่งให้รูแหกกันไปเลย"
"กรี๊ดดดดด"
ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!
"อ๊าสสสสส" สายธารน้ำกามถูกปลดปล่อยพุ่งเข้าใส่ถุงป้องกันจนหมดทุกหยาดหยด เรย์อาร์เสียบแช่แก่นกายกระตุกใส่หญิงสาวอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ในขณะที่นัยน์ตาคมกริบเลื่อนมองร่องรอยที่ทำเอาไว้บนเรือนร่างของเธออย่างพึงพอใจ
"ฮึก!! ออกไปได้แล้ว ไอ้คนสารเลว"
"เธอด่าซ้ำกับคนอื่นนะรู้ไหม" เขาดึงท่อนลำเอ็นออกจากตัวของหญิงสาว ทั้งดุ้นเต็มไปด้วยเลือดสดๆ ที่ชโลมถุงยางจนมันวาว เขาแปลกใจอยู่ในทีเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะยังซิง แต่ก็ไม่ได้ว้าวอะไรที่ได้เอาคนซิงอย่างเชอรีน
"ออกไป!" เชอรีนตวาดไล่และรีบหุบเรียวขาที่สั่นเทาเข้าหากันทันทีเมื่อเขาผละออก
"ที่นี่มันห้องฉัน ถ้าเธออยากออกไปก็ต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้นะ"
"มะ...หมายความว่ายังไง จะทำอะไร"
"หึ ได้ครั้งเดียวคลิปมันสั้นไป" พูดจบเรย์อาร์ก็อ้าขาเธอออกอย่างแรง พร้อมดันความแข็งขืนไร้เกาะป้องกันเข้าใส่ร่องรักบวมช้ำอีกครั้งอย่างไม่ปล่อยให้เธอได้พัก ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนใต้ร่างจะเป็นตายร้ายดียังไง
"กรี๊ดดดดด" เชอรีนเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายเมื่อถูกกระทำอย่างป่าเถื่อนอีกครั้ง ณ ตอนนี้เรย์อาร์เลวเกินกว่าจะมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่แล้ว
ร่างกายของเธอปวดร้าวจนไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกอย่างอื่นได้แล้ว และหูของเธอมีเพียงเสียงที่เขาย้ำซ้ำๆ ว่าเกลียดเธอกับแม่มากมายแค่ไหน กระทั่งสลบลงไปในที่สุด
- Writer
