กลรักคนเถื่อน SAVAGE RAY-A

เตรียมรับผลกรรมNC🔞

@ บ้านของมายา

หลังจากที่เรย์อาร์สูญเสียแม่แท้ๆ ไปก็เคว้งคว้างไร้ที่พึ่ง ยิ่งตอนนี้ทะเลาะกับพ่อแล้วด้วยยิ่งโดดเดี่ยวเข้าไปอีก จะมีก็แต่มายาซึ่งเป็นน้าแท้ๆ คอยให้คำปรึกษาเหมือนกับเป็นแม่อีกคน

เรย์อาร์เดินเข้าไปภายในบ้านของมายาอย่างรีบร้อน ด้วยก่อนหน้าเพิ่งรู้ว่าพ่อของเขาเพิ่งประกาศเปลี่ยนบอร์ดผู้บริหารในบริษัทอย่างไม่ยุติธรรม

"สวัสดีครับคุณน้า"

"มาแล้วเหรอเรย์อาร์ น้ารออยู่พอดี"

"ครับ พอเห็นเอกสารผมก็ตรงมาที่นี่ก่อนเลย"

เรย์อาร์ยกมือไหว้มายาอย่างเคารพก่อนจะนั่งลงโซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก สองน้าหลานปรึกษากันเรื่องหุ้นที่ถูกซื้อไปและอำนาจของรองผู้บริหารคนใหม่ ซึ่งทำให้กรรมการบริษัทหลายคนไม่เห็นด้วย

ทว่าริชาร์ดออกคำสั่งจบก็เดินทางไปดูบริษัทแม่ข่ายที่ฝรั่งเศสกับมิลาน แถมยังไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้ถือหุ้นรายย่อยอีก ราวกับโดนทำของใส่ยังไงยังงั้น ทำให้หลายคนเริ่มทยอยถอนหุ้นออกจากคาร์เกอร์กรุป

"แล้วหลานจะเอายังไงต่อ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะ"

"ผมจะกว้านซื้อหุ้นที่พวกเขาเทขายเองครับ ตอนนี้หุ้นราคาไม่สูงผมยังพอสู้ไหว"

"เฮ้อ...น้าไม่คิดเลยว่าพี่ริชาร์ดจะทำอะไรไม่เห็นหัวเราขนาดนี้"

มายาเลื่อนไอแพดที่โชว์บอร์ดบริหารของคาร์เกอร์กรุป ซึ่งหนึ่งในผู้บริหารที่เพิ่มขึ้นมาเป็นถึงรองประธานบริษัทนั่นก็คือมิลาน

"ผมเพิ่งรู้ว่าพ่อจดทะเบียนสมรสกับมันแล้ว และตอนนี้บินไปฮันนีมูนที่ยุโรป"

คนเป็นพ่อให้หุ้นกับมิลานพร้อมแต่งตั้งให้เป็นรองประธานบริษัท ทั้งๆ ที่ตำแหน่งนี้มันควรจะเป็นของเรย์อาร์แต่เพียงคนเดียว นี่คงหลงเมียใหม่จนไม่ลืมหูลืมตา ถ้าไม่ติดว่าแม่ของเขาเป็นคนเคียงบ่าเคียงไหล่สร้างมีบริษัทมากับพ่อ เรย์อาร์จะไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด

"พี่ริต้าเพิ่งเสียไปแท้ๆ แล้วแบบนี้จะไปสู่สุขคติได้ยังไง กระดูกยังอุ่นๆ ผัวก็แต่งงานใหม่ซะแล้ว"

"หญิงชั่วชายเลวไม่นานพวกมันต้องได้ตกนรก" ยิ่งได้ยินแบบนั้นยิ่งปลุกโทสะในใจของเรย์อาร์ให้เพิ่มพูลมากขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าการสูญเสียครั้งนี้จะมีเพียงเขาเท่านั้นที่เศร้าโศกอยู่คนเดียว

"หลานมีแผนอะไรบอกน้าบ้างสิเรย์อาร์ นี่น้าร้อนใจจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ"

"ร้อนใจ ทำไมเหรอครับ" เขาเลิกคิ้วขึ้นทวนคำพูดของคนเป็นน้า ร้อนใจอะไรขนาดนั้นในเมื่อหุ้นของน้ามีเพียงสองเปอร์เซ็นต์

"ก็น้าร้อนใจ กลัวว่าอีนั่นมันจะมาฮุบสมบัติของพี่ริชาร์ดไปน่ะสิ เป็นแบบนั้นพี่ริต้าคงเสียใจมากถ้าเรย์อาร์จะไม่ได้อะไรจากพ่อเลย"

"น้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ เพราะต่อให้ไม่มีสมบัติตาแก่นั่นผมก็มีธุรกิจของผม แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครได้ส่วนที่เป็นของคุณแม่กับลีน่าไปเด็ดขาด"

"จ้ะ เรย์อาร์ของน้าเป็นคนเก่ง น้าเชื่อว่าหลานทำได้แต่อย่าช้านักล่ะ เพราะมันมีทะเบียนสมรสแถมยังได้รับแต่งตั้งเป็นถึงรองประธานเท่าๆ กับหลาน ปล่อยเอาไว้นานเราจะทำอะไรกับมันยากขึ้น ดูอย่างโครงการใหม่ของน้าสิ เสนอไปพี่ริชาร์ดก็ไม่อนุมัติสักโครงการ"

"..." เรย์อาร์หลุบสายตามองไอแพด ซึ่งมีข้อมูลโครงการห้างหรูกลางกรุงที่น้าสาวเสนอคนเป็นพ่อ แต่ครั้งนี้เขาเองก็ยอมให้น้าสาวรื้อถอนตลาดไม่ได้เหมือนกัน

เพราะแม่ของเขาตั้งใจให้ตลาดแห่งนี้เป็นแหล่งค้าขายในชุมชม ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น

"เรย์อาร์ช่วยน้าคุยหน่อยสิลูก ทำแบบนี้น้าทำมาหากินไม่ได้เลยนะ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนผ่านตลอด"

ที่ผ่านตลอดเพราะแม่ของเขาคุยให้น่ะสิ

"ถ้าเป็นที่นี่เห็นทีจะไม่ได้ คนในชุมชนเขาจะไปอยู่ไหนกันล่ะครับถ้าเรารื้อ พื้นที่มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะครับ"

"แต่น้าเจรจารู้เรื่องแล้วนะ"

"ถ้าแม่ยังอยู่ แม่ก็คงไม่ยอมเหมือนกัน"

"นี่น้าไม่คิดเลยนะว่าเรย์อาร์จะเหมือนพี่ลิต้าที่ยอมทิ้งกำไรมหาศาลทั้งที่เงินกองอยู่ตรงหน้า"

"ผมคงมองในจุดเดียวกันกับแม่มั้งครับ เอื้อเฟื้อ จุนเจือ ให้ทาน แล้วที่แม่ยอมยกที่ดินแปลงนั้นให้น้า แม่ก็คงคิดว่าน้าจะเหมือนเราสองคน"

"คิดดูดีๆ เรย์อาร์ นั่นมันเงินนะหลาน"

"ผมขอยืนยันคำเดิม ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีธุระที่ผับต่อ ขอตัวก่อนนะครับ"

เรย์อาร์ดันกายลุกขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้ลามายา ก่อนจะกดรับสายเดวินที่โทรมาตามให้ไปประชุมที่THE MOON PUB โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาไม่พอใจของน้าสาวมองตามมาตลอดทาง

"หลานคนนี้มันพึ่งพาไม่ได้เลยจริงๆ"

@ BTคอนโด

ร่างอรชรที่อยู่ในลักษณะเปลือยเปล่า กำลังวาดลวดลายพลิ้วไหวอยู่บนตักแกร่ง กดกลีบกุหลาบบานแย้มโอบกลืนความแข็งขืนขึ้นลงอย่างหนักหน่วง โดยไม่สนว่าความรุนแรงจะกระทุ้งสวนเข้าใส่อะไรต่อมิอะไรภายในรุนแรงแค่ไหน

ตอนนี้แดดเมืองไทยก็สู้ความเร่าร้อนของเดียร์น่าไม่ได้

"ดีมากเดียร์ ขย่มแรงอีก"มือหนาจับเอวคอดไว้มั่น ช่วยดันร่างเล็กดันตัวโอบกกลืนแก่นกายแข็งชูชันตามอารมณ์กระสันเสียว

"อ๊ะ...ไคล์ ...กูเสียว อ๊า..."

หญิงสาวผู้ล่ารักเองก็ไม่ยอมแพ้ เธอวางมือไว้บนไหล่แกร่ง ออกแรงกระแทกบั้นท้ายอย่างหนักหน่วง จนจุกท้องน้อยไปหมด แต่ความจุกก็แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านในเวลาต่อมา

"มึงชอบไหม ที่กูเอามึงแรงๆ"

ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงกระเส่า วางมือบีบเคล้นอยู่บนอกอุ่นขนาดใหญ่โตที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลง ล่อตาล่อใจเขา แม้จะที่ผ่านมือหมอมานักต่อนักแต่เขาก็พอใจทุกครั้งที่ได้สัมผัสมัน

"ที่สุดอ่ะ ตรงนั้นกูสั่นไปหมดแล้ว อ๊ะ...อ๊า"

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"ซี้ด..."

"อ๊า...ไคล์ เอาอีก...เอากูแรงอีก"

"มึงนี่มันร่านจริงๆ เลยเดียร์"

มือหนาพยุงแผ่นหลังเล็กให้กดกระแทกลงมาหาแก่นกายซึ่งกระทุ้งสวนขึ้นใส่รูสวาทของเดียร์น่า จนท้องน้อยของเธอบิดเกร็งทุกครั้งเมื่อใจกลางความเป็นชายของไคล์พุ่งชนผนังมดลูกของเธออย่างดุเดือด

แต่ก็นั่นแหละ ทั้งสองหยุดไม่ได้ถ้าไม่จบที่สามหรือสี่น้ำ

"อ๊า...."

"ซี้ดดดด"

สองเสียงครางระงมไปทั่วห้อง โซฟาตัวยาวขยับไปมาตามแรงกระแทกบทรักอันเล่าร้อนของพวกเขาที่เอากันมานับครั้งไม่ถ้วนตรงสนามรักแห่งนี้ แต่ทั้งสองกลับต้องหงุดหงิดเป็นรอบที่ล้าน เมื่อโทรศัพท์เครื่องหรูของไคล์แผดเสียงดังขึ้นอีกและไม่มีท่าทีว่าปลายสายจะวางง่ายๆ

ครืดๆ ครืดๆ

"ไคล์...เชอร์โทรมันมาอีกแล้ว"

เดียร์น่าทำหน้ามุ่ยใส่ เมื่อรู้ว่าแฟนตัวจริงของไคล์โทรเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ตั้งแต่พวกเขาเอากันน้ำแรกจนตอนนี้ขึ้นน้ำที่สามแล้ว

"ให้กูปิดเครื่องไหม"

"ไม่ต้องๆ กูขี้เกียจฟังมันบ่นเรื่องมึงพรุ่งนี้เช้า แค่ปิดเสียงก็พอ"

ไคล์ยกยิ้มเล็กน้อย เขาอุ้มกระเตงเดียร์น่าขึ้นเอาไว้บนเอวสอบ เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะมากดปิดเสียง ในขณะที่หน้าจอยังค้างชื่อของ เชอรีน อยู่

อีกด้าน

@ THE MOON PUB

เสียงเพลงEDMเบสหนักๆ ที่นักท่องราตรีกำลังวาดลวดลายอยู่บนฟลอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สำหรับเชอรีนนั้นกลายเป็นเพียงแค่เพลงที่ผ่านหูซ้ายทะลุออกหูขวาเท่านั้น เธอเอาแต่ยกแก้วคอกเทลแก้วแล้วแก้วเล่าขึ้นดื่ม เพื่อระบายเรื่องที่กำลังกลัดกลุ้มอยู่ในใจ

แม่ของเธอกำลังจะทำอะไรกันแน่...ทำไมถึงรีบแต่งงานและจดทะเบียนสมรสทั้งๆ ที่ภรรยาฝ่ายนั้นเพิ่งเสียชีวิตไปได้ไม่กี่เดือน

มือเล็กข้างซ้ายยกโทรศัพท์เครื่องหรูกดออกโทรหาแฟนหนุ่มเกือบร้อยสาย แต่ไม่มีท่าทีว่าไคล์จะรับ ครั้นโทรหาเพื่อนสนิทอย่างเดียร์น่าเธอก็กำลังไปฉลองวันเกิดของสามีในอนาคต

กลายเป็นว่าตอนนี้แม้รอบข้างมีผู้คนมากมายแต่เธอกลับรู้สึกเหงาและเดียวดายเป็นที่สุด

"ไปไหนนะไคล์ ทำไมไม่รับสาย เดียร์น่าก็อีกคนหายไปเลย"

เชอรีนบ่นกับตัวเอง เธอวางโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์บาร์อย่างแรงตามความโมโห กรอกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าปากต่ออยู่อย่างนั้นจนเริ่มเมามาย

ซึ่งการกระทำของเชอรีนนั้นกำลังอยู่ในสายตาของเรย์อาร์ ที่กำลังยืนมองเธอมาได้สักพักแล้ว

มือหนายกขึ้นกวักเรียกบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่สนิทที่สุดให้เดินเข้ามาหา โดยสายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ร่างบางซึ่งนั่นอยู่บนเก้าอี้สตู

"มีอะไรให้รับใช้ครับคุณเรย์อาร์" บาร์เทนเดอร์หนุ่มเดินเข้ามาถามเจ้าของผับด้วยท่าทางนอบน้อม

"วางยาผู้หญิงคนนั้นให้กู"

"...ครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นธนบัตรสีเทาจำนวนหลายใบซึ่งพันรอบขวดยาอยู่ เขาคว้ามันไปจากมือเรย์อาร์ และเดินเข้าไปชงเครื่องดื่มให้กับหญิงสาวตามปกติ

ไม่สิ ตามคำสั่งของเจ้านายต่างหาก

"คนสวย...ยินดีต้อนรับเข้าสู่นรกขุมที่ยี่สิบนะครับ"

เรย์อาร์ยกยิ้มมุมปาก ยืนรอเหยื่อของเขาสิ้นฤทธิ์ลงไปตามฤทธิ์ของยาอย่างใจเย็น

"ในเมื่อกูเตือนพวกมึงดีๆ พวกมึงไม่ถอย จากนี้ไปมึงก็เตรียมรับผลกรรมที่ทำไว้กับแม่และน้องกูได้เลย"