ทำตัวเหมือนพวกไม่มีการศึกษา
1778 Words
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
@ ร้านอาหารหรู
"เชอรีนนี่เรย์อาร์ ลูกชายคนเดียวของลุงนะลูก" แม้รู้ว่าลูกชายไม่ได้ยินดีที่จะมาทำความรู้จักครอบครัวของแม่เลี้ยง แต่ริชาร์ดก็ยังพยายามสานสัมพันธ์พวกเขาให้เป็นครอบครัวเดียวกัน
"ทำความรู้จักกันเอาไว้อย่างเป็นทางการนะเรย์อาร์ นี่หนูเชอรีนลูกสาวของคุณมิลาน ต่อไปพวกเธอสองคนก็เป็นเหมือนพี่น้องกันนะ"ชายวัยกลางคนผายมือไปทางหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ ซึ่งเธอเงยหน้าขึ้นจากจานขนมเค้กตรงหน้า รีบยกมือไหว้คนถูกแนะนำด้วยท่าทางเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะพี่เรย์อาร์ เชอรีนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
"กูไม่มีน้อง น้องกูตายไปแล้ว"
"เรย์อาร์!"
"เอ่อ..."เชอรีนถึงกับหน้าซีดลงทันที เมื่อได้รับการตอบรับแบบไม่เป็นมิตรจากผู้ชายทรงเอตรงหน้า ซึ่งเธอเตรียมใจมาแล้ว เพราะในงานแต่งงานเรย์อาร์ก็แอบเอาเพลงธรณีกันแสงไปเปิดตอนคู่บ่าวสาวเดินขึ้นเวที แล้วไหนจะวิดีโอที่ฉายในงานด้วย เรย์อาร์สั่งให้คนเอารูปครอบครัวของเขาขึ้นแทนรูปถ่ายพรีเวดดิ้งของแม่เธอ
และนอกจากท่าทางจะดูไม่เป็นมิตรแล้ว เขายังน่ากลัวมากๆ อีกด้วย โดยเฉพาะรอยสักรูปงูที่พาดขึ้นมาถึงลำคอของเขา ยิ่งมองยิ่งขนลุก
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะริชาร์ดแต่งงานกับแม่ของเธอ เชอรีนไม่มีวันยอมมาทำความรู้จักกับเรย์อาร์เด็ดขาด เธอพอรู้จักประวัติของเขามาพอสมควร ถึงความกร่างที่ชอบทำตัวเป็นผู้ทรงอิทธิพลในรั้วมหา'ลัย เพราะเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่คนละคณะ เรย์อาร์เรียนที่คณะวิศวะฯ ส่วนเธอเรียนคณะบริหาร ทว่าสองคณะนี้ตั้งอยู่ข้างกันเลยทำให้ได้เจอเขาในบางครั้ง
"เราตกลงกันแล้วนะเรย์อาร์ อย่ามาทำเสียเรื่องได้ไหม"
"ใครตกลงกับพ่อ ที่ผมมาก็เพราะพ่อขู่ปิดผับและยึดกุญแจรถของผมเอาไว้ ผมเลยต้องมา"
"เอ่อ อย่าดุลูกค่ะคุณ เรย์อาร์คงต้องการปรับตัว" มิลานปรามขึ้น แต่แทนที่เรย์อาร์จะมองว่าเธอเป็นคนดีเขากลับลุกพรวดพราดขึ้น จ้องเขม็งไปทางมิลานอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"เสือก! " นิ้วเรียวชี้ไปทางมิลานอย่างก้าวร้าวทำเอาทุกคนตกตะลึง "ให้ตายกูไม่มีวันยอมรับพวกตลาดล่างอย่างพวกมึงมาร่วมใช้นามสกุลเดียวกันกับกู โดยเฉพาะมึงที่เป็นคนฆ่าแม่กับน้องกู"
"เรย์อาร์!" ริชาร์ดตวาดใส่ลูกชายคนเดียวของเขาลั่นห้อง ทั้งๆ ที่เขาพยายามจบเรื่องทั้งหมดด้วยการอธิบายถึงเหตุการณ์บางส่วนแล้ว ทว่าเรย์อาร์กลับไม่ยอมอ่อนข้อ
"ใจเย็นๆ ค่ะคุณอย่าไปว่าลูกเลยนะคะ ฉันขอร้อง"
"อย่าไปต่อว่าลูกเลยนะคะ ถุ้ย! ตอแหล! อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย มึงทำอะไรแม่กูมึงรู้อยู่แก่ใจ อีสารเลว"
“หยุดได้แล้วเรย์อาร์!”
ริชาร์ดโกรธจนตัวสั่น พอถึงตอนนี้เชอรีนเองก็ลุกขึ้นประจันหน้ากับเรย์อาร์ ใช้สายตาแข็งกร้าวจ้องกลับเขาอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน
คนไม่มีมารยาท แถมยังก้าวร้าวจนเชอรีนแอบคิดว่าเขาอาจจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของริชาร์ด เพราะนิสัยทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"อย่ามากล่าวหาแม่ฉันนะ แล้วคำพูดหยาบคายแบบนั้นพูดออกมาได้ยังไง ฉันเห็นนะว่านายเรียนที่มหา'ลัยเดียวกันกับฉัน แต่ทำไมทำตัวเหมือนพวกไม่มีการศึกษาล่ะ"
“เหอะ! พวกมึงมีการศึกษาตายล่ะถึงได้มาเป็นชู้กับผัวชาวบ้าน อย่าคิดว่ามีตาแก่นี่แล้วพวกมึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการนะ กูนี่แหละจะกระชากหน้ากากคนสารเลวอย่างพวกมึงออกมาเอง”
"หยุดได้แล้วเรย์อาร์! นี่กุญแจรถแกจะไปไหนก็ไปเลยไป" ริชาร์ดยอมยื่นกุญแจรถคืนเรย์อาร์ในที่สุด ไม่อย่างนั้นคงได้ทะเลาะกันรุนแรงมากกว่านี้
"คุณลุงคะอย่าให้คืนนะคะ ให้เขามาขอโทษแม่หนูก่อน"
"สะเหล่อ!"
พรึ่บ!
“พวกมึงเตรียมตัวเอาไว้ให้ดี” มือหนายื่นมากระชากกุญแจจากคนเป็นพ่อจากนั้นก็เดินออกจากห้องวีไอพีไปด้วยท่าทางโกรธจัด ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองตามเจ้าของแผ่นหลังหนานั้นไปอย่างไม่พอใจในพฤติกรรมของเขาเช่นกัน "นรกกำลังจะมาเยือนพวกมึงแล้ว"
"เดี๋ยวสิ กลับมาขอโทษแม่ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เชอรีนรีบวิ่งตามเรย์อาร์ออกไปด้วยท่าทางไม่ยอมแพ้ อยู่ดีๆ เขาก็มาด่าว่าแม่ของเธอฉอดๆๆ เป็นใครก็ต้องโกรธ
“เชอรีนไม่เอาลูก อย่าไป”
“ไม่เป็นไรปล่อยไปเถอะ เรย์อาร์มันไม่กล้าทำอะไรหนูเชอรีนหรอก”
"เฮ้อ~ เจอจังๆ แบบนี้ฉันล่ะกลัวจริงๆ เลยค่ะคุณ"
"คงไม่มีอะไรหรอกคุณ สักวันก็คงปรับตัวเข้าหากันได้โดยดี"
"ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ แต่คุณคะฉันไม่สบายใจเลยค่ะ เราเลื่อนวันไปฮันนีมูนออกไปก่อนดีไหมคะ"
"เลื่อนทำไมครับในเมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว"
"แล้วจะปล่อยไว้แบบนี้…"
“คนอย่างเรย์อาร์ยิ่งเราต่อกรก็ยิ่งรุนแรง แต่ถ้าปล่อยไปก่อนเขาจะใจเย็นลง”
ทั้งคู่ได้แต่ทอดถอนใจขณะมองตามแผ่นหลังของลูกทั้งสอง ที่เดินออกไปพร้อมกันด้วยต่างคนต่างอารมณ์ร้อน ทว่าพวกท่านทำอะไรไม่ได้ พูดอะไรไปตอนนี้ก็เหมือนเทน้ำมันราดบนเปลวไฟ
อีกด้าน
ร่างสูงเดินออกมาจากร้านอาหารหรูด้วยโทสะ เขาอยากฆ่าสองแม่ลูกให้ตายคามือด้วยซ้ำทว่าหากเขาไม่มาในวันนี้จะถูกคนเป็นพ่อปิดผับ เพราะที่ดินตรงนั้นผู้ถือกรรมสิทธิ์คือริชาร์ด
เรย์อาร์ยืนพิงไปกับเฟอร์รารีสีแดงเพลิงคันเก่ง มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงจากกระเป๋ากางเกงยีนขึ้นมาจุดสูบ ในใจก็คิดแผนการที่จะทำให้ชีวิตคู่ของพ่อและเมียใหม่พังพินาศ
"ทำไมนายนิสัยไม่ดีแบบนี้ฮะ!"
ตุ๊บ!
"นี่มึงอยากตายนักใช่ไหม!" เรย์อาร์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า เมื่อจู่ๆ เชอรีนก็แย่งบุหรี่ไปจากมือของเขา เธอโยนมันลงพื้นและใช้เท้าเหยียบจนไฟบุหรี่ดับ
"อย่าคิดว่าตัวโตกว่า น่ากลัวกว่าแล้วฉันจะยอมให้นายมารังแกแม่ฉันนะ" นิ้วชี้เรียวชี้ไปทางใบหน้าคมอย่างไม่นึกกลัว แต่พอได้เห็นรอยยิ้มร้ายกาจที่ส่งมาให้เชอรีนก็รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเธอพลาดไปแล้ว
"นี่คือตามมาวอนส้นตีน?"
"นายมันโตแต่ตัว สมองปัญญาอ่อน ชอบเรียกร้องความสนใจ"
"ไหน มึงพูดทีอีกซิ"
หมับ!
เรย์อาร์กระชากตัวเธอเข้ามากอดแนบแน่นร่างกายกำยำ แต่ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะปล่อย
"ปล่อยนะ ไอ้คนป่าเถื่อน" เชอรีนดีดดิ้นหาทางรอดทว่าเขากลับกอดเธอแน่นขึ้นมากกว่าเดิม เธออยากยกฝ่ามือขึ้นตบตีเขาให้บาดเจ็บแต่มันก็ยากเกินกว่าจะสู้ได้
"ฮึ! นี่คิดจะมาอ่อยทั้งกู ทั้งพ่อกูล่ะสิ" สายตาคมมองลงชุดเดรสที่แอบคอลึกเล็กน้อย เมื่อมองจากมุมสูงจะสามารถมองเห็นหน้าอกอวบอิ่มที่อยู่ภายใต้ชุดได้อย่างชัดเจน
"แกมองนมฉัน ไอ้โรคจิต กรี๊ดด...ช่วยด้วยค่ะ ช่วย อุ๊บ!"
เชอรีนตกใจจนตาเบิกโพลง เมื่อริมฝีปากที่กำลังเปล่งเสียงร้องให้คนมาช่วย ถูกเรย์อาร์กระแทกริมฝีปากลงบดจูบกลีบปากเล็กอย่างรุนแรงจนแสบร้อนไปหมด สัมผัสได้ถึงกลิ่นช็อกโกแลตจากนิโคตินที่เขาพึ่งสูบไปจากปลายลิ้นเฉอะแฉะที่กำลังแทรกเข้ามาไล่ต้อนลิ้นเล็ก ส่วนเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือถูกกลืนหายไป
ในขณะที่มือของเรย์อาร์กำลังขย้ำลงตรงก้นกลมกลึงของเธออย่างรุนแรง ร่างเล็กเบียดเสียดแนบแน่นกับร่างกายของเขา จนสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตตรงเป้ากางเกงยีน ที่กำลังสัมผัสอยู่ตรงเนินกุหลาบของเธอ มันแข็งและใหญ่มาก
"อา...เธอทำให้ฉันของขึ้นนะรู้ไหม"
เธอพึ่งสังเกตว่าบริเวณลานจอดรถแห่งนี้ค่อนข้างอยู่ไกลจากผู้คน ตอนนี้จึงไม่มีใครเห็นเธอถูกลวนลามเลยสักคน
"อื้อ...ไอ้โรคจิต"
เพียะ!
เมื่อหลุดออกมาได้ฝ่ามือเล็กก็ฟาดลงบนแก้มสากอย่างเต็มแรง จนใบหน้าของเรย์อาร์หันไปอีกทาง ทว่าเมื่อเห็นแววตาดุดันของอีกฝ่ายเธอก็เสียวสันหลังวาบ รีบก้าวถอยหลังหมายจะวิ่งหนี
"มึงกล้าตบกูเหรอ!"
ช้ากว่าเรย์อาร์ที่รวบมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ร่างหนาเบียดต้อนเธอจนแผ่นหลังเล็กชนเข้ากับรถหรูอย่างรุนแรงอีกครั้ง ก่อนจะโน้มลงขยี้จูบกลีบปากเล็กอีกครั้งอย่างรุนแรงไม่แพ้ครั้งแรก
"อื้อ..." ราวกับจงใจกำราบเธอด้วยการสูบวิญญาณให้ออกไปจากร่าง เนิ่นนานจนเชอรีนเริ่มทรงตัวไม่อยู่เรย์อาร์จึงยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
"ห่วยว่ะ กูไม่น่าจูบมึงให้เสียปากเลย"
"ไอ้บ้า แล้วมาจูบทำไม จูบแบบนี้ฉันไปจูบหมายังดีซะกว่า ไอ้คนทุเรศ"
"เหอะ! อย่ามาทำเป็นสะดิ้งใส่กูหน่อยเลย" มือหนากระชากตัวเชอรีนเข้าหาร่างกายของเขา "มึงมันก็ร่านวิ่งตามกูมาเหมือนแม่มึงนั่นแหละ แต่เสียใจด้วยนะกูไม่ได้พิศวาสพวกตลาดล่างแบบมึง"
"แล้วใครพิศวาสนาย ปล่อยฉันนะเรย์อาร์"
ผลัก! ตุ้บ!
"โอ๊ย!"
เรย์อาร์ผลักเชอรีนออกให้พ้นทางอย่างรุนแรง ทำให้ร่างเล็กเสียหลักลงไปกองอยู่กับพื้นจนเกิดเป็นแผลถลอกที่มือและหัวเข่า แต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นและออกตัววิ่งหนี เมื่อฟาร์รารีคันสีแดงเพลิงที่ถอยหลังไปตั้งลำนั้นกำลังพุ่งทะยานเข้ามาหาเธอ
บรื้นนนนนนน
"กรี๊ดดดดดดด!!!"
- Writer
