บุริศร์นั่งกอดอกมองผู้ชายที่เดินยิ้มกว้าง มาตั้งแต่เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาจนมานั่งที่เก้าตรงหน้าตัวเอง หรี่สายตามองคนตรงหน้าอย่างจับพิรุธ พลางนึกหมั่นไส้ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน ที่คุณพ่อคุณแม่ให้ผู้ชายคนนี้คบกับน้องสาวตัวเอง
“ทำไมมองน้องเขยตัวเองแบบนั้นล่ะครับลุงตาม” ความหมั่นไส้ยิ่งทวีคูณเป็นสองเท่า อยากจะยื่นเท้าเข้าไปยันเก้าอี้ให้หงายหลังเสียจริง
“ลุงบ้านมึงอะดิ อย่ามากวน มีอะไร”
“ก็แวะมาหา ตั้งแต่ที่ถูกลุงต่อยวันนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เห็นนิ่งๆ แบบนี้หมัดหนักใช้ได้เลยนะมึง ปากกูเกือบแตก” บ่นอุบ เมื่อคิดถึงน้ำหนักของกำปั้นเพื่อนที่เสยเข้าหน้าวันนั้น ก็ยังสยองไม่หาย
“น้อยไปสิที่โดนอะ แล้วไง คิดจะจริงจังแล้วใช่ไหม ถึงได้เข้าไปคุยกับพ่อกูมาเนี่ย”
“จริงดิ ไม่จริงจะเข้าไปเหรอ ก็น้องต้องน่ารักขนาดนั้นจะไม่รักยังไงไหว” น่ารัก น่าฟัดไปทั้งตัวและหัวใจ
บุริศร์มองคนนั่งยิ้มตาหวานก็ส่ายหน้
