ต้องกานต์รัก

พรที่ขอคือเขานี่เอง

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของผ้าม่านสีเทาเข้ากับตัวห้อง ทำให้คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แม้จะยังไม่อยากตื่นสักเท่าไหร่ เพราะรู้สึกอ่อนเพลียจากเพลงรักในค่ำคืนที่ผ่านมา เปลือกตาที่ปิดเข้าหากันนานหลายชั่วโมงลืมขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือแผ่นอกกว้างสีขาวที่โผล่พ้นเสื้อกล้าม พานให้บุณณดาใจเต้นแรง

เงยหน้ามองเจ้าของห้องนอนที่ยังคงนอนหลับสนิท และยังโอบกอดเธอไว้ตลอดค่ำคืนที่เข้าสู่ห้วงนิทรา ใบหน้าขาวสะอาดสะอ้านดุจผู้หญิง คิ้วเข้มดำดก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักสีชมพูนิดๆ ทุกอย่างที่รวมกันเป็นเขาคือความลำเอียงของเทพเจ้าชัดๆ ที่เนรมิตผู้ชายคนนี้ให้หล่อบาดใจขนาดนี้

แล้วอย่างนี้เธอจะปล่อยเขาไปได้ยังไง เธอจะปล่อยผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาดีและยังเป็นคนแรกของเธอไปได้อย่างไร ไม่ว่าจะยังไงเธอต้องจับเขาไว้ให้แน่น ไม่ให้เขาหายไปไหน เพราะเขานี่แหละคือเนื้อคู่ที่เธอตามหามานานแสนนาน คือว่าที่พ่อของลูกเธอในอนาคต

“จะมองหน้าผมอีกนานไหมครับ” อยู่ๆ คนที่ทำเหมือนนอนหลับก็โพล่งออกมา ดวงตาคมที่ปิดก็ลืมขึ้น ริมฝีปากเผยรอยยิ้มล้อเลียน จนคนถูกล้อเลียนหน้าแดงซ่านเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเขาอยู่นานสองนาน

“ไม่ได้มองเหอะ” อ้อมแอ้มตอบกลับไป หลุบสายตาต่ำลงมองแผ่นอกตามเดิม แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอม เชยคางหญิงสาวขึ้นให้สบสายตากัน

“อรุณสวัสดิ์ครับคนดี” เรียวปากหยักทาบทับแผ่วเบาบนกลีบปากสวยเป็นการทักทาย ทำให้บุณณดายิ่งเขินอายและรู้สึกดีจนทำตัวไม่ถูก

“ไม่คิดจะทักทายผมบ้างหรือไง”

“อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย เอ่ยท้วงออกมา

“มอนิ่งคิสล่ะครับ” บุณณดาเขินจนตัวแทบแตก ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด จากนั้นก็หลับหูหลับตาแตะริมฝีปากลงบนเรียวปากหยักที่รออยู่ด้วยความเร็ว

แต่ดูเหมือนคนที่รอมอนิ่งคิสจะเร็วกว่า เพราะสอดมือประคองท้ายทอยของหญิงสาวไว้ บังคับไม่ให้บุณณดาขยับใบหน้าออกไปไหน พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบาง มอบจุมพิตรสหวานต้อนรับเช้าวันใหม่ให้คนใต้ร่าง

จุมพิตหวานรับแสงแรกของวัน จุมพิตนุ่มนวลอ่อนโยนอ่อนหวาน ดั่งอยู่ในสวนดอกไม้ที่ผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนรอบกาย ต่างคนก็ต่างมอบความหวานหอมละมุนนี้ให้แก่กันเนิ่นนานกว่าจะผละริมฝีปากออกจากกัน

“หวาน”

“คะ?” เมื่ออยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็พูดคำนี้ออกมา เป็นธรรมดาที่บุณณดาจะไม่เข้าใจ หรือว่าเข้าใจแต่แกล้งใสซื่อก็ไม่แน่ใจ

“ต้องหวานไปทั้งตัว” น้ำเสียงทุ้มละมุน สายตาอบอุ่นแฝงความเจ้าเล่ห์ จนบุณณดานึกหมั่นไส้ บีบคางสากเบาๆ อย่างมันเขี้ยว

“ไม่ต้องมาปากหวานพร่ำเพรื่อเลยค่ะ” จับมือที่บีบคางตัวเองมาจุมพิตลงบนหลังมือหนักๆ

“พูดความจริง” บุณณดาส่ายหน้ายิ้ม แม้จะรู้สึกดีกับคำพูดเหล่านั้น การกระทำแสนอบอุ่น แต่ต้องเก็บอาการไม่แสดงออกมากไป กลัวอีกคนจะได้ใจและคิดว่าเธอเป็นของตาย เธออยากทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ของตายเหมือนผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยผ่านมา

แต่เธอนี่แหละคือของจริง เสียงจริง ตัวจริง และกำลังจะเป็นแฟนตัวจริงของเขาในไม่ช้า

“ให้มันจริงเถอะค่ะ ไม่ใช่พอเบื่อฉันแล้วก็ตีตัวออกห่างไม่สนใจกันนะคะ”

“และถ้าผมทำอย่างนั้น ต้องจะทำยังไง” บุณณดาทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มแกมเจ้าเล่ห์ออกมา

ทั้งที่จริงอยากจะตีปากนั้นให้แตกสักที ถามคำถามนี้ออกมาได้ยังไง นี่แสดงว่าไม่ได้คิดจะจริงจังกับเธอเลยใช่ไหม ได้...เดี๋ยวจะบอกให้ว่าเธอจะทำยังไง

“ก็หาผู้ชายคนใหม่ไงคะจะยากอะไร ในเมื่อคุณสอนฉันหมดแล้วทุกอย่าง ว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง ทั้งจูบเอย กินไอติมเอย ขี่ม้าเอย ฉันทำเป็นหมดแล้ว และฉันก็คิดว่าฉันน่าจะทำได้ดีกว่านี้ในอนาคต” คนที่อยากรู้คำตอบและคิดว่าตัวเองแน่พอตัว ได้ยินคำตอบถึงกับคันยุบยิบในหัวใจ และนึกหมั่นไส้คนใต้ร่างเสียจริงที่จะเอาวิชาความรู้ที่เขาสอนไปใช้กับผู้ชายคนอื่น

แสบนักนะยัยตัวแสบ จะเอาวิชาความรู้ที่เขาสอนไปใช้กับคนอื่นอย่างนั้นใช่ไหม ได้..

“ก่อนจะใช้กับคนอื่นมาใช้กับผมก่อนไหมคนดี” ว่าแล้วก็ฝังจมูกลงบนซอกคอขาวซุกไซ้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียซอกคอขาวและใช้ปากขบเม้มลงไปหนักๆ จนเกิดรอยแดงขึ้นมาสองสามรอย ก็ฝังเขี้ยวฟันลงไปเป็นการลงโทษคนเก่งที่กล้าพูดแบบนั้นออกมา

“โอ๊ยๆๆ คุณกรณ์ ฉันเจ็บ คิกๆๆ พอก่อน พอแล้ว ฉันจักจี้” บุณณดาร้องห้ามออกมาจนน้ำตาแทบเล็ด เมื่อถูกอีกคนกลั่นแกล้ง ไหนจะนิ้วแกร่งที่จี้อยู่เอวเธออีก ยิ่งทำให้หัวเราะออกมาแทบใจจะขาด พยายามดิ้นหนีชายหนุ่มจนแทบหมดแรง

“บอกมาว่าจะเอาที่ผมสอนไปใช้กับผู้ชายอื่นอีกไหม” ขบกัดลงบนลาดไหล่บางลงไปเบาๆ เป็นการสั่งสอน

“คุณกรณ์ คิกๆ กรณ์พอก่อน ฉัน คิกๆ ฉันจะขาดใจ” เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าแดงและเริ่มหัวเราะไม่หยุด ชายหนุ่มจึงหยุดลงและมองหญิงสาวตาขวาง

“ต่อไปอย่าพูดแบบเมื่อกี้อีกรู้ไหม ผมไม่ชอบ” ไม่ใช่ไม่ชอบธรรมดานะ แต่ไม่ชอบมากด้วย เหมือนกำลังถูกเด็กเมื่อวานซืนลูบเหลี่ยมยังไงไม่รู้

“ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมฉันจะใช้กับผู้ชายคนอื่นไม่ได้” แย้งออกมา เพื่ออยากรู้ว่าชายหนุ่มจะตอบกลับมาว่ายังไง ขอเธอเป็นแฟนหรือก็ไม่ ขอคบก็ยังไม่มี แล้วจะมาทำเหมือนไม่พอใจ หึงแหละที่เธอจะไปมีผู้ชายคนอื่น

และประโยคนี้ก็ทำให้กรณ์นิ่งไป นั่นดิวะ...ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย และอีกหน่อยเขาก็คงเบื่อเธอ เหมือนกับเบื่อผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมา ที่กินแค่ไม่กี่ครั้งก็ไม่อยากกินซ้ำ เพราะของเก่ามันจำเจซ้ำซาก เพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่เบื่อเธอก็แค่นั้นเอง

“มาครับลุกขึ้นมา” ขยับตัวลงนั่งบนเตียงและประคองบุณณดาให้ลุกขึ้นนั่ง ไม่ได้เอ่ยตอบคำถามนั้นออกไป ใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงของหญิงสาวให้เข้าที่เข้าทาง เกลี่ยผมไปทัดใบหูไว้ให้

ซึ่งบุณณดาก็ไม่คิดจะทวงถาม เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าคนเจ้าชู้ก็ไม่คิดจะมีคู่ แต่เชื่อเถอะว่าเธอจะทำให้เขาคลานเข่าเข้ามาหาเธอให้ได้

“เดี๋ยวต้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ ใส่ชุดผมก่อนก็ได้เสื้อยืดอยู่ในตู้ เดี๋ยวผมจะออกไปทำอาหารเช้าให้ทาน” บุณณดายิ้มหวานเป็นการตอบรับ โน้มใบหน้าหอมแก้มสากเป็นการให้รางวัลคนน่ารักอย่างเอาใจ

“รางวัลสำหรับคนน่ารักค่ะ” ว่าแล้วก็รีบลงจากเตียงนอนเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็ว

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำก็ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองในกระจก ยกมือขึ้นจับแก้มและตีลงเบาๆ ว่านี่ความจริงเธอไม่ได้ฝัน เธอกำลังมีความสุขอยู่กับผู้ชายที่เธอชอบตั้งแต่แรกเห็น เธอเจอเนื้อคู่ที่ตามหามานานแสนนานแล้ว ขอเวลาอีกไม่นาน ขอให้เธอมั่นใจกว่านี้หน่อยแล้วเธอจะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอเขาเอง

ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับฝันอันสวยงาม สายตาก็เหลือบเห็นอะไรบางอย่างอยู่ที่ต้นคอแหวกเสื้อออกดูและสิ่งที่เห็นคือรอยแดงเป็นจ้ำถึงสามรอย

“คุณกรณ์!!!”

ส่วนเจ้าของชื่อที่ยังนั่งอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำก็หัวเราะชอบใจกับผลงานของตัวเองที่ทำรอยฝากไว้

“หึ! จะเอาสิ่งที่เขาสอนไปทำกับคนอื่นเหรอ อย่าหวังเลยเด็กแสบ”

หลังจากรับประทานอาหารเช้าแบบง่ายๆ ที่กรณ์ลงมือเข้าครัวทำให้ทาน บุณณดาก็ขอทำหน้าที่เป็นคนล้างจาน เพราะเธอไม่อยากเอาเปรียบชายหนุ่มมากจนเกินไป

“ต้องครับ” คนที่กำลังจะลงมือล้างจานหันกลับมาหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เห็นกรณ์ยืนถือผ้ากันเปื้อนอยู่ในมือ

“เดี๋ยวผมใส่ให้ น้ำจะได้ไม่ถูกเสื้อ”

“ขอบคุณค่ะ” ยืนนิ่งให้ชายหนุ่มใส่ผ้ากันเปื้อนให้ และก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อคนที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อนนั้นดูจะเจ้าเล่ห์ไม่น้อย เพราะแทนที่จะเดินมาผูกเชือกด้านหลังให้เธอ กลับเอื้อมมือมาผูกให้เสียอย่างนั้น เป็นการกอดเธอกลายๆ เลยก็ว่าได้

เจ้าเล่ห์จริงๆ เลยผู้ชายคนนี้ แต่เธอชอบนะ ดูมีอะไรดี

“เสร็จแล้วครับ”

“ขอบคุณนะคะ” เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบปลายคางเป็นการอ่อย ตั้งท่าจะหมุนตัวกลับไปล้างจานที่วางอยู่ ทว่าวงแขนแกร่งกลับตวัดรัดร่างบางเอาไว้เสียก่อน

“ทำตัวน่ารักแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ทำอย่างอื่นแทนล้างจานหรอกรู้ไหม เอ๊ะ! หรือว่าจะลองเปลี่ยนเป็นชุดคอสเพย์แม่บ้านดีไหม ใส่แค่ผ้ากันเปื้อนก็ได้แก้ขัดไปก่อน”

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือเล็กฟาดลงบนต้นแขนดังสนั่น แม้จะรู้สึกตื่นเต้นกับคำพูดนั้นแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้

“หยุดหื่นสักพักได้ไหมคะ ไปเลยค่ะ ไปนั่งรอที่โซฟา ฉันจะได้ล้างจานสักที”

“ครับ ผมไปรอที่โซฟานะ ล้างจานคนเดียวได้นะ ไม่ต้องให้ผมอยู่เป็นเพื่อนนะ” ยังไม่วายจะกวนประสาท

“ไม่ต้องค่ะ”

“เร็วๆ นะครับ อยู่ห่างต้องนานๆ ผมคิดถึง ใจมันจะขาดยังไงไม่รู้ อยากเห็นหน้าอยากอยู่ใกล้ๆ” บุณณดาถลึงตาใส่แต่ใบหน้ากลับซับสีเรื่อขึ้นมา คนบ้าอะไร ชอบทำให้เธอหัวใจสั่นไหวไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่เรื่อย

“ไปเลยค่ะ ถ้าไม่ไปต้องจะไปนั่งที่โซฟาแล้วให้คุณมาล้างแล้วนะ”

“ล้างด้วยกันก็ได้ ต้องยืนข้างหน้า ผมยืนข้างหลัง โอบต้องไว้และช่วยกันล้างเป็นไง โรแมนติดจะตาย” ยิ่งเห็นอีกคนหน้าแดงชายหนุ่มก็เหมือนเป็นคนโรคจิตพูดให้คนตรงหน้าเขินอายมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ

งื้อ บุณณดาอยากจะยืนหันหลังให้เลยตอนนี้ ให้เขาเข้ามาโอบกอดเธออย่างที่พูด เคยดูแต่ในซีรีส์ไม่คิดว่าจะได้เจอกับชีวิตจริง ถ้าเป็นอย่างนั้นจะฟินไหมนะ แต่นั่นก็เพียงแค่คิด เพราะความจริงคือต้องสงวนท่าทีเอาไว้

“คุณกรณ์! ไปเลยค่ะ”

“โอ๋ๆๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ผมไปรอที่โซฟานะครับ” ก่อนที่ตัวเองจะถูกทำร้ายร่างกายมากกว่าการถูกตี ชายหนุ่มก็รีบเดินออกมา บุณณดาจึงรวบรวมสติสตังที่ปล่อยไหลไปกับคำหวานหยอกเย้าให้กลับเข้ามา

ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตอนนี้เธอมีความสุขขนาดไหนกับการได้อยู่กับชายหนุ่มแบบนี้ มันคือความสุขที่เธอเฝ้ารอมาเนิ่นนาน

นี่สินะ...ความรักที่ทุกคนอยากมี เพราะมันดีแบบนี้ใช่ไหม มันทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยมีความสุขแบบนี้ใช่หรือเปล่า

หลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อยบุณณดาก็เดินออกมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับชายหนุ่ม ที่ขยับรอเธอให้ลงไปนั่งข้างกัน แขนแกร่งยกขึ้นมาโอบไหล่ของหญิงสาวไหว้ จุมพิตลงบนเรือนผมหอมแผ่วเบา

“ผมหอมจัง”

“แอบสระผมเมื่อเช้าค่ะ ขโมยใช้ยาสระผมคุณด้วย” เงยหน้าขึ้นตอบ เลยถูกชายหนุ่มจุมพิตลงบนเรียวปากอีกครั้ง

“ปากก็หอม”

“ก็ใช้ยาสีฟันคุณอีกเหมือนกัน” ครั้งนี้คนเจ้าเล่ห์ฝังจมูกลงบนซอกคอขาว ไล่จมูกโด่งสูดดมมาตามลาดไหล่บาง

“ตัวก็หอม”

“ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลย นี่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีคุณเลยนะที่ทำคอฉันเป็นรอย ดูสิเนี่ย ตั้งหลายที่แนะ คนอื่นเห็นจะทำยังไง” หันมาพูดน้ำเสียงจริงจังแลเป็นกังวลกับคนต้นเรื่อง

“ไม่เห็นหรอกน่า ผมทำไว้ตั้งลึก อีกอย่างถ้าผู้ชายคนอื่นเห็นก็จะได้รู้ไง ว่าต้องมีเจ้าของแล้วนั่นก็คือผม” บุณณดาย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้ แต่ก็รู้สึกดีจนตัวแทบลอยสู่เพดาน

หึง...แบบนี้เขาเรียกว่าหึงและหวงนะพ่อ

“เหรอคะ แล้วคุณล่ะ มีเจ้าของแล้วหรือยัง ฉันใช่เจ้าของคุณไหม” คนถูกถามยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ

“ไม่บอก”

“งั้นก็ดีค่ะ คุณไม่ใช่เจ้าของฉัน ฉันไม่ใช่เจ้าของคุณ ต่างคนก็ต่างไป ถ้าอยากก็แค่มาหากันใหม่ แฟร์ด้วยกันทั้งคู่” ไหวไหล่ให้อย่างไม่ยี่หระ เธอบอกแล้วไง ว่าเธอจะทำให้เขารู้ว่าเธอไม่เหมือนใคร จนเขาอยากได้เธอไปเป็นแฟน

“ต้อง!” เรียกหญิงสาวเสียงแข็ง จ้องหญิงสาวตาขวาง

“ก็จริงนี่คะ คุณก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับฉันอยู่แล้ว เราก็แค่มาสนุกร่วมกัน ทำไมต้องซีเรียสด้วย”

พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย ได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้เธอมาถูกทางด้วยนะ ขอให้เขาไม่พอใจกับสิ่งที่เธอพูดด้วยนะ

“ใจดีขนาดนั้น” เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมา แค่มาสนุกร่วมกันอย่างนั้นเหรอ สรรหาคำพูดมาพูดจริงๆ

“ค่ะ”

บุณณดาหันหน้าหนีมองไปทางอื่น และสายตาของเธอก็ไม่สะดุดเข้ากับของบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า รีบยื่นมือออกไปหยิบของสิ่งนั้นมาถือไว้ด้วยความตื่นเต้น หันมองหน้าชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“นี่ นี่คุณมีกำไลและถุงนี้เหมือนกันเหรอคะ” กำไลนำโชคและถึงเครื่องราง แบบเดียวกันกับที่เธอได้มาจากไปไหว้ขอพรวันนั้น และเธอก็เก็บใส่กระเป๋าสะพายไว้ตลอดเวลา นี่อย่าบอกนะว่าเขาก็ซื้ออีกหนึ่งวงที่เหลือจากยายคนนั้นมาเหมือนกัน

“ครับ เห็นเขาว่าเป็นกำไลขอพรอะไรเนี่ยแหละ”

“ใช่ค่ะ กำไลขอพรและนี่ก็เป็นถุงเครื่องรางเรื่องความรัก จะทำให้เราเจอรักแท้ ฉันก็มีเหมือนกัน” คว้ากระเป๋าสะพายที่วางอยู่ เปิดกระเป๋าหยิบกำไลและถุงเครื่องรางที่เธอเก็บไว้ออกมาให้ชายหนุ่มดูอย่างตื่นเต้น

“เหมือนกันเลยเห็นไหมคะ” เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มดีใจเต็มใบหน้า ยิ้มจนแทบจะหุบยิ้มไม่ลง

เป็นอันแน่ชัดว่าเขาคือเนื้อคู่ของเธอโดยแท้ เขาคือผู้ชายที่เธอไปขอมาจากพระตรีมูรติวันนั้น

ดีล่ะ เธอจะล่าเขามาเป็นสามีของเธอให้ได้ ต่อให้ต้องบุกน้ำ ลุยไฟ และตบตีกับผู้หญิงทั้งประเทศเธอก็ยอม