แม้จะเจ็บปวดปางตายแทบกระอักเลือด แต่หน้าที่ก็ยังย้ำอยู่บนคอจนไม่อาจพาหัวใจกลับไปพักที่รังได้อย่างที่ใจประสงค์อยากจะทำ บุณณดาจึงฝืนความเจ็บช้ำน้ำใจที่ถูกเมินเฉยใส่อย่างไม่มีชิ้นดีทำงานต่อให้ได้ แม้จะเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้างก็ตามที อย่างเช่นตอนนี้ที่กรณ์และแฟนสาวกำลังพูดคุยถึงรายละเอียดการจัดสถานที่
“น้องต้องว่าถ้าเราเพิ่มดอกไม้ตรงนี้ดีไหมคะ จะสวยไหมหรือว่าจะดูเยอะไป ที่รักว่าไงคะ” ฟ้าหันไปถามแฟนหนุ่มที่นั่งข้างกัน
“ผมว่าก็สวยดีนะ น้องต้องว่ายังไงครับ” คนถูกถามยังคงนั่งเหม่อลอยอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย ลมหายใจถูกถอนออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวหันมองหน้ากัน
“น้องต้องครับ” ยังคงนั่งนิ่งและเงียบสนิทไม่เอ่ยอะไรออกมาเช่นเคย ฟ้าจึงยื่นมือไปสะกิดแขนและเอ่ยออกไป
“น้องต้องคะ” คนถูกสะกิดสะดุ้งเล็กน้อยรีบตอบรับออกไป
“คะ คะ มีอะไรคะ”
“น้องต้องเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูใจลอยน
