ยามค่ำคืนแสนเปลี่ยวเหงา คนโสดที่สวยที่สุดยังคงนอนมองเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย ในสมองเฝ้าแต่คิดถึงคำพูดของคนใจร้ายที่เอ่ยออกมา พลันน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้หลายต่อหลายครั้งก็ไหลออกมาทางหางตา
แต่บุณณดาก็รีบเช็ดทิ้งไปกลั้นน้ำตาไว้ ผุดลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง เปิดลิ้นชักหยิบกำไลพร้อมทั้งถุงเครื่องรางที่ได้มาจากไปขอพรวันนั้นมาดู
“สงสัยเราจะถูกสร้างให้อยู่บนคานจริงๆ ใช่ไหม” พึมพำกับของสองสิ่งที่วางอยู่บนมือที่แบออก
ความรู้สึกตอนนี้บุณณดาไม่รู้ว่าจะเรียกว่าความรู้สึกของคนอกหักได้ไหม เพราะเธอและเขายังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ มีแต่เธอที่วาดฝันอยากได้เขามาครอบครองเป็นเจ้าของ และตกหลุมรักเขาทั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
แต่จะว่าไป คนที่เธอตกหลุมรักคือกรณ์น้องชายของเขาไม่ใช่หรืออย่างไร คนที่เธอเห็นครั้งแรกวันนั้น แต่คงเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เธอและกานต์มาเจอกันอีกวัน วันที่เธอบ้าดีเดือดยอมเป็นของเข
