4. โดนทิ้งแล้วเหรอ
1099 Words
4
ตกดึกหลังจากจบกิจกรรมอันยาวนาน ร่างบางพลิกตัวไปมา รู้สึกถึงความเย็นที่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง
"คุณคาเดนหนาว" ร่างบางบอกพลางเบียดเสียดร่างกายเปลือยเปล่าเข้าหาแผ่นหลังกว้าง
คาเดนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขายังคงนอนนิ่ง สักพักร่างบางที่ขยับตัวยุกยิกไม่หยุดก็นิ่งลง และเข้าสู่ห่วงนิทราในที่สุด
09.00 น.
ร่างบางรู้สึกตัวพร้อมกับอาการเมื่อยล้าและระบมไปทั้งตัว เมื่อคืน...เมื่อคืน! เธอดีดตัวลุกขึ้น เมื่อเหตุการณ์ต่างๆ ผุดขึ้นในหัว ร่างบางมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบใคร เร็วเท่าความคิด เท้าเล็กก้าวลงจากเตียง เดินดูตามห้องต่างๆ แต่ก็ไม่พบคนตัวโตเมื่อคืน
"โดนทิ้งแล้วเหรอ"
ไหนว่าเธอเป็นเด็กของเขาไง ได้แล้วก็ทิ้งเลยงั้นเหรอ ซื้อเธอมาตั้งยี่สิบล้านเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมใช้แค่ครั้งเดียว
"อ๊ะ!" นี่เธอคิดอะไรอยู่
ร่างบางเม้มปากแน่น ลากตัวที่ระบมเข้าไปอาบน้ำ เธอยืนมองตัวเองในกระจก ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำๆ ย้ำเตือนได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอกลายเป็นเด็กของเขาเต็มตัว ถึงเขาจะทิ้งเธอไปแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็หนีพวกเจ้าหนี้นั่นพ้นหนึ่งคืน และเพื่อความปลอดภัยเธอ ต้องรออยู่ในห้องนี้จนกว่าเรือจะเทียบท่า
เธอคิดฟุ้งซ่านตลอดเวลาที่อาบน้ำ แต่ก็ดึงสติตัวเองกลับมาได้ คิดหาทางหนีทีไล่ ว่าถ้าลงจากเรือได้จะไปไหนต่อ มือเล็กหยิบชุดคลุมตัวใหญ่มาสวม มันใหญ่ถึงขั้นเธอสวมแล้วลากพื้นเลยทีเดียว คงเป็นของคาเดนนั่นแหละ เพราะมีกลิ่นเขาจางๆ อยู่ด้วย ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทำเอาหน้าเธอแดงซ่าน
แกร๊ก~~~
"คุณคาเดน!" ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างดีใจ เมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วพบกับร่างโตที่สมบูรณ์แบบเดินเข้ามาในห้อง
"...." เขามองร่างบางในชุดคลุมตัวใหญ่นั่น ด้วยท่าทางนิ่งๆ
"><" เธอยิ้มเขิน นี่เธอแสดงออกว่าดีใจมากไปหรือเปล่า
"กินซะ" เขายื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ให้
"คะ?" เธอมองของในมือเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่พอเขาพูดประโยคต่อมา เธอก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือกล่องยาอะไร
"ฉันไม่อยากมีลูก"
"หนูไม่ชอบกินยา" เธอทำหน้าบึ้งทันที เธอเกลียดการกินยาที่สุด!
"จิ๊! กินไปก่อน เดี๋ยวครั้งหน้าหาวิธีป้องกันอย่างอื่น" เขาบอกอย่างไม่ชอบใจ ทำไมต้องมายุ่งยากกับเรื่องแบบนี้ด้วย!
"คุณจะไม่ทิ้งหนูใช่มั้ย" มือเล็กรับกล่องยาไป พลางมองหน้าหล่อๆ ของเขา
"อยู่ที่เธอทำตัวว่านอนสอนง่ายแค่ไหน"
"หนูเป็นเด็กดีหรอกน่า" เธอบอกปากยื่น
"รีบกิน" เขาสั่งเสียงเข้ม
ขนมหวานเม้มปากแน่น เดินไปหยิบน้ำเปล่า และยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบฝืนใจกิน เพราะมีสายตาคมกดดัน เมื่อเห็นเธอกลืนยากับตา เขาถึงเดินออกไป แต่ว่าร่างบางในชุดคลุมตัวโคร่งรีบวิ่งไปขวางหน้า
"ไปไหน"
"ฉันมีงานต้องทำ"
"ไปด้วย" เธอไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว ถ้าคนพวกนั้นบุกมาจับจะทำไง
"ฉันทำงานไม่ได้เที่ยวเล่นสนุก"
"ถ้าคนพวกนั้นบุกมาจับตัวล่ะ" เธอถามเสียงสั่นเครือ ยังคงกลัวพวกเจ้าหนี้จอมโหดนั่นไม่หาย แถมพวกมันบอกว่าจะเอาเธอกลับไปอีก เธอจึงต้องติดหนึบคาเดนไว้
"ก็ให้มันจับไปเลย ดีมั้ย?" เขาเลิกคิ้วถามเด็กจอมวุ่นวายที่ไม่รู้จักกลัวเขาสักนิด
"ไม่! หนูเป็นเด็กคุณแล้วนะ" ที่เธอยอมก็เพราะเขาปกป้องเธอได้ แต่พอได้แล้ว ก็จะให้พวกมันมาจับตัวเธองั้นเหรอ
"งั้นก็รออยู่นี่อย่าวุ่นวายฉันไม่ชอบ" เขาบอกเสียงเข้ม แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์
"แล้วถ้าหิวข้าวล่ะ" เธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"อยากได้อะไรก็บอกการ์ดหน้าห้อง" พูดจบเขาก็เปิดประตูออกไป ทิ้งหญิงสาวไว้ในห้องตามเดิม
"การ์ดหน้าห้องเหรอ" เธอทวนคำพูดคนตัวโต แล้วลองเปิดประตูยื่นคอออกไปดู
"จะไปไหนครับ" บอดี้การ์ดหันขวับมองเธอ
ชายชุดดำสองคนที่พาเธอมาส่งห้องนี่เอง
"ปะ...เปล่าค่ะ" เธอส่ายหัวรัวๆ แล้วกลับเข้าห้อง
เขาไม่ได้โกหก มีบอดี้การ์ดอยู่หน้าห้องจริงๆ แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ถ้าคนพวกนั้นบุกมาจับตัว ก็ต้องผ่านบอดี้การ์ดตัวโตสองคนนี้ก่อน
ร่างบางกลับเข้าห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดใส่ไปพลาง ก็เสื้อผ้าชุดเดิมของเธอ มันใช้ไม่ได้ในชีวิตจริงนี่ ชุดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ แทบไม่ปิดอะไรเลย
"จะถูกว่ามั้ยนะ" เธอพึมพำ พลางหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากตู้ จะขออนุญาตก่อน เจ้าตัวก็ไม่อยู่ จะใส่ก็กลัวโดนว่า แต่ชุดที่เธอใส่อยู่มันไม่ทะมัดทะแมงเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นวิ่งหนีไม่ทันแน่ เมื่อคิดแบบนั้น ร่างบางจึงเลือกที่จะสวมใส่เสื้อเชิ้ตของคาเดน
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ร่างบางก็เปิดประตูออกไปหาบอดี้การ์ดอีกครั้ง
"เอ่อ...หิวข้าวค่ะ มีอะไรให้กินมั้ยคะ"
บอดี้การ์ดเห็นคนตัวเล็กก็ตกใจ และหันหน้ามองกัน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องหยิบเมนูอาหารรูมเซอร์วิสให้เธอเลือก และโทรสั่งให้
"อยากได้อะไรต้องบอกพวกผม ห้ามโทรสั่งเองนะครับ" ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง เพราะถ้ามีคนมาส่งของที่พวกเขาไม่ได้สั่ง ก็จะได้รู้ทันทีว่าเป็นศัตรู
"ค่ะ" ขนมหวานรับคำอย่างว่าง่าย และนั่งรอรูมเซอร์วิส พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง
เธอเพิ่งสังเกตว่ามันหรูหราและใหญ่มาก คงแพงน่าดูเลย ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์เมื่อวานเธอคงไม่แม้จะได้มาเหยียบที่แบบนี้ แต่ถ้าเลือกได้ เธอก็ไม่อยากมา!!!
- Writer
