ก่อนที่ร่างน้อยจะเซหลุนๆ ล้มตึงเป็นลมลงอีกครั้ง แต่คนใจยักษ์ใจมารหาได้เมตตาปรานี
ยามเธอเป็นลมเขาก็เอาน้ำมาสาดเต็มแรง ร่างน้อยสำลักน้ำ กัดฟันฝืนตัวเองจนสุดท้ายเธอก็หมดสติไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียที่รอบนี้ไม่ว่าจะเอาน้ำสาด จะเขย่าหรือทำเช่นไรเธอก็ไม่ยอมตื่น
“อย่าเพิ่งชิงตายไปก่อนล่ะปริมา ฉันยังแก้แค้นไม่สาสม”
ปริมาฟื้นขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง เธอกวาดสายตามองรอบกาย สบตาคมดุกร้าวของสามีผู้ใจร้าย
นั่นทำให้เธอถอยหนีอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าสบตาเขา รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ร้าวระบมไปตามเรือนร่าง
ร่างน้อยตะเกียกตะกายลงจากเตียง เขามองด้วยสายตาเฉยชา ลูบปลายคางไปมา ตวัดมองร่างน้อยที่ลากขาไปที่ประตู
แต่เขาล็อกประตูเอาไว้แน่นหนา เขาจะทำให้เธอรู้ว่านรกมีจริง ที่คิดจะหนีคนอย่างเขา
“ฉันเลี้ยงเธอมา บุญคุณท่วมหัว แต่เธอก็ยังไประริกระรี่กับผู้ชายคนอื่น”
ปริมาอยากจะบอกว่าเธออยู่ของเธอดี
