บ่วงเสน่หาเลขาบนเตียง

ทรมานเพราะความคิดถึง

หลังจากที่พอฤทัยหายตัวไป กว่ากวินจะรู้ตัวก็พบว่าเป็นเวลาเช้าของวันใหม่ เนื่องจากเขามารับเธอ แต่โทรติดต่อเธอไม่ได้ เขาจึงขึ้นมาเธอที่ห้องด้วยความเป็นห่วง และเมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อพอฤทัยไม่ได้อยู่ที่ห้องแล้ว

กวินเดินตามหาเธอทั่วห้องด้วยความสงสัย แต่ก็ต้องมาหยุดอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก เมื่อเขาพบกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ เขาจึงหยิบมันขึ้นมาอ่านดู แล้วก็ต้องพบกับความสงสัยเป็นอย่างมาก อยู่ดีๆ เธอก็บอกเลิกกับเขา และลาออกจากการทำหน้าที่เลขาของเขา โดยที่ไม่มีเรื่องราวใดให้เขาระแคะระคายใจมาก่อน แล้วลายมือที่เขียนมันก็ลายมือของเธอเขาจำได้แม่น

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ตอนนี้หัวใจของเขามันรู้สึกหวิวชอบกล ทั้งที่เขาคิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับพอฤทัย แต่พอเธอหายไป ทำไมเขารู้สึกว่าบางอย่างในชีวิตหายไป เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาเธออีกรอบ แต่ก็พบว่าโทรไม่ติดเช่นเดิม

แล้วที่สำคัญเมื่อคืนเธอดูเหมือนคนไม่สบาย เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ตอนนี้หัวใจของเขามันปวดหนึบไปทั้งดวง เขาจะทำอย่างไรดี ถ้าเขาตามหาเธอ ก็เท่ากับว่าเขายอมรับว่าตนเองขาดเธอไม่ได้

เพราะฉะนั้นเขาควรจะทำใจยอมรับกับการจากลา เพราะไม่ช้าไม่เร็ว เขาและเธอก็ต้องจากกันอยู่ดี ในเมื่อเขาไม่ได้คิดจะให้เธอมาเป็นคู่ชีวิตของเขา เขาก็ควรจะปล่อยเธอไป ตามทางที่เธอต้องการ ดีกว่าการรั้งเธอไว้ด้วยความเห็นแก่ตัวของเขาเอง

หลังจากวันนั้นกวินก็เต็มไปด้วยความเศร้า เขาพยายามที่จะลืมเธอ พยายามไม่ถามหาสาเหตุที่เธอทำแบบนี้ แต่ทำไมภาพของเธอยังวนเวียนอยู่ และมันก็ยังคงชัดเจนไม่จางหายไปตามกาลเวลาที่ผ่านไปแต่ละวัน กวินไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตนเองเหมือนคนอกหัก เขายังคงคิดว่าอีกไม่นานมันจะหายไป และเขาก็จะเลิกคิดถึงเธอ แล้วก็เริ่มต้นใหม่กับใครสักคน ที่เขาพร้อมที่จะลงหลักปักฐานกับคนๆ นั้นจริงๆ

สองเดือนต่อมา...

ความทรมานเพราะความคิดถึงมันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้กวินไม่เหลือสายตาไว้มองใครอีกแล้ว เขาไปนอนที่คอนโดที่เคยซื้อให้พอฤทัยทุกคืน เพราะเขาคิดถึงเธอเหลือเกิน เขาไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องนี้เลย แต่ความคิดถึงมันกำลังจะทำให้เขายอมแพ้ และยอมรับความจริงที่ว่าเขาขาดเธอไม่ได้