บ่วงเสน่หาเลขาบนเตียง

ปกป้องลูก...2

“น้องน่านไม่จมน้ำหรอกค่ะ” เด็กน้อยรีบตอบอย่างไม่ประสีประสา

“ใครจะไปรู้ล่ะคะ เอาไว้หนูโตกว่านี้ก่อนนะคะ แล้วคุณแม่จะให้หนูเล่นได้ตามใจหนูเลยค่ะ” พบตะวันรั้งร่างของบุตรสาวเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะหอมแก้มทั้งสองข้างของบุตรสาวด้วยความหลงใหล

“ค่ะ คุณแม่” ถึงแม้เด็กน้อยจะไม่เข้าใจในเหตุผลของมารดา แต่เพราะสัญชาตญาณบางอย่าง ทำให้เด็กน้อยตอบตกลง

“ดีมากค่ะลูกสาว เชื่อฟังคุณพ่อคุณแม่ น่ารักมากเลย อ้อ...แม่ลืมบอกไป ต่อไปนี้น้าพอใจจะมาอยู่กับเราที่นี่ หนูจำน้าพอใจได้มั้ยคะ” พบตะวันเห็นว่าน้องสาวของตนเองเริ่มควบคุมอารมณ์ได้แล้ว เลยเริ่มแนะนำให้บุตรสาวรู้จักกับน้าสาวของตนเอง เพราะบุตรสาวคงจำน้าสาวของตนเองไม่ได้ เนื่องจากว่าครั้งสุดท้ายที่ทั้งคู่เจอกันก็คือเมื่อตอนที่เด็กหญิงน่านฟ้าอายุได้เพียงหนึ่งขวบเท่านั้น

“สวัสดีค่ะ คุณน้า” เด็กน้อยรีบยกมือไหว้ ตามการอบรมสั่งสอนที่มารดาทำมาตลอด นั่นทำให้พอฤทัยยิ้มให้หลานสาวด้วยความเอ็นดู ถ้าลูกของเธอคลอดขึ้นมา เธอก็อยากให้ลูกของเธอน่ารักแบบนี้

“สวัสดีค่ะ น้องน่าน ไม่ได้เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะคะ” พอฤทัยคุกเข่าลง ก่อนที่จะส่งยิ้มเศร้าๆ ให้กับหลานสาว

“คุณน้าตาแดงค่ะ คุณน้าไม่สบายหรือเปล่าคะ” เด็กหญิงตัวน้อยไม่ได้ตอบคำถามของผู้เป็นน้า เพราะความสนใจของเธอไปอยู่ที่ดวงตาอันแดงกล่ำซึ่งผ่านการร้องไห้มาเมื่อสักครู่ของผู้เป็นน้า เธอจึงเอามือไปอังที่หน้าผากหน้าสาว ตามสิ่งที่เธอได้ซึมซับจากสิ่งที่มารดาทำให้เวลาที่มารดารู้สึกว่าเธอไม่สบาย

“น้าไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่ฝุ่นมันเข้าตา ว่าแต่หนูเถอะค่ะน้องน่าน หนูยังไม่ได้ตอบน้าเลยนะว่าหนูจำหน้าได้หรือเปล่า” พอฤทัยพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพราะเธอไม่รู้จะตอบหลานสาวอย่างไร

“อ๋อ...หนูจำไม่ได้ค่ะ” เด็กน้อยคิดสักพัก ก่อนจะตอบออกมา ทำให้ทั้งผู้เป็นน้าและมารดาถึงกับหัวเราะกับท่าทางของเด็กน้อย

“จำไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้เรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่ดีกว่า” พอฤทัยยิ้มให้หลานสาวตัวน้อย ในขณะที่เด็กน้อยก็ยิ้มตอบเช่นกัน

“ค่ะคุณน้า น้องน่านดีใจจังเลย น้องน่านจะมีคุณน้าด้วย” เด็กน้อยยิ้มดีใจตามประสาเด็ก ในขณะที่สองพี่น้องอย่างพอฤทัยและพบตะวันได้แต่มองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม

พบตะวันมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง แต่เธอเชื่อว่าอีกไม่นานรอยยิ้มของน้องสาวจะกลับมา เพราะบุตรสาวตัวน้อยช่างเจรจาของเธอ