“ก็จะลงโทษเด็กดื้อที่ชอบขัดใจผมไง”
“ลงโทษ ลงโทษยังไงคะ”
“ก็แบบนี้ไงครับ” พูดจบแพทริกก็โน้มตัวลงจูบที่หน้าผากและแก้มทั้งสองข้างของเธอ แล้วทำทีเหมือนจะจุมพิตริมฝีปากบาง เปลือกตาบางปิดแน่นคิดว่ายังไงซะเธอคงไม่รอดแน่ ส่วนคนที่ตั้งใจจะแกล้งก็อมยิ้มกับท่าทางของคนตัวเล็ก เขาไม่ได้จะทำอะไรเธอจริงๆหรอก แค่อยากจะขู่คนตัวเล็กก็เท่านั้นเอง ผ่านไปนานสองนานวีรณาแพทริกเงียบไปจนเธอแปลกใจ เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น พบว่าคนตัวโตก็ยังคร่อมร่างเธออยู่
“เอ่อ...คุณแพทริกไม่จูบวีหรือคะ อุ๊บส์!” พูดจบเธอก็เอารีบเอามือปิดปากตัวเอง นี่เธอพูดอะไรออกไป น่าอายชะมัด
“อยากให้ผมจูบมากขนาดนั้นเลยเหรอ” แพทริกว่าพลางเลิกคิ้วสูง แววตาขบขันอยู่ในที
“ปะ...เปล่านะคะ” วีรณาส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน
“เปล่าก็เปล่า ดึกแล้วนอนเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” ว่าจบแพทริกก็ล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็กพร้อมกับกระชับเธอไว้ในอ้อมกอด เขาลูบผมเธอ
