“จะเอาไปให้พวกเด็กๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือคะ”
“ใช่”
เขาตอบสั้นๆ เดินหลบมานั่งคอย เดินผ่านโซนนี้ทีไร หัวใจแกร่งชากระตุกทุกครั้ง ดวงตาสีดำสนิทไหววูบ เพราะจำได้ดีว่าตนเองเคยมากับลินินและนารีนาถ ภาพแห่งความสุขในวันนั้นเขายังคงจำได้ดี ทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้มตามประสาเด็กของนารีนาถ แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถเห็นมันได้อีก เพราะลูกสาวหลับไม่ยอมตื่น เหตุการณ์นี้มันทำให้หัวใจดวงโตนั้นมีรูพรุน แถมยังทิ้งไว้เป็นตะกอนให้เจ็บปวด ก่อนที่จะหันมาสนใจกับเจ้าโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังลั่น
“ว่าไง ไอ้กิจ โทรมามีธุระอะไร”
“เมื่อคืนแกซัดกับไอ้ภูหรือวะ” กิจถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ทันทีที่หยิบหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นขึ้นมาอ่าน ดวงตาคมก็เบิกกว้าง เมื่อเห็นรูปเพื่อนหลาอยู่ในหน้าหนังสือ แถมยังต้องตกใจมากเป็นสองเท่าเมื่อรู้ว่าใครคือคู่กรณี
“ใช่” ตอบเสียงเข้ม ได้ยินชื่อนี้ทีไร พานทำให้ห
