“ปล่อยเถอะค่ะ ลิลลี่จะไปเอายามาให้” พลางแกะมือหนาออก แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถแกะออกได้
“ลิลลี่เกลียดผมถึงขนาดนี้เลยหรือครับ คงใช่ใช่ไหมครับ เพราะหมอกิจมันเลว ทำร้ายได้แม้คนที่รัก” มือหนาปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนบอกเสียงแผ่วเบา
“ถ้าลิลลี่ไม่อยากเห็นหน้าผม ผมจะไป” พลันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ทว่ากลับเซล้มไป เขาสะบัดศีรษะและรู้สึกว่ามันหนักอึ้งขึ้นมาก อาจเป็นเพราะตนนั้นพักผ่อนไม่เต็มที่ เอาแต่กลัดกลุ้มเรื่องของลิลลี่ แต่ก็พยายามลุกอีกครั้ง เพราะไม่อาจทำให้ลิลลี่รู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ เขาสมควรไปซะ
“เป็นอะไรไปคะ ถ้าลุกไม่ไหวก็อย่าเพิ่งลุกสิคะ” แต่เมื่อกิจไม่ยอมเชื่อฟัง ลิลลี่ก็ตวาดเสียงดังลั่น
“อยากไปจากลิลลี่มากหรือไงไอ้หมอบ้า ฮือๆ” เธอทุบอกแกร่งอย่างแรง ทุบให้มันสะท้านเข้าไปในหัวใจของเขา ไม่รู้หรือไงว่าหล่อนรักเขามากแค่ไหน ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจเธอบ้าง เอาแต่คิดเองเออเอง
