“ช่วยนาง นางทรมาน นางขอร้อง นางทรมานเหลือเกิน” ร่างนั้นสั่นเทา ฤทธิ์ยากำลังเล่นงานจนทรมานเหมือนกำลังโดนไฟแผดเผา รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
“ไม่ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ จ้องหน้าฉันสิ ฉันรามัน คนที่เธอเคยร้องด่าว่าเกลียด ว่าเลวไง เธอไม่ต้องการฉันหรอก” ชายหนุ่มร้องบอกแล้วพยายามแกะมือบาง แต่ก็แกะไม่ออก
“นางต้องการคุณ”
“แต่ฉันไม่ต้องการเธอ” รามันตะโกนเสียงเข้ม เขาไม่อยากจะทำร้ายหล่อน ไม่อยากจะเอาเปรียบตอนไร้สติแบบนี้
ช้องนางชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ ถึงแม้จะถูกไฟราคะเข้าครอบงำ แต่ก็รู้ความหมายของอีกฝ่ายดี ใจดวงน้อยเจ็บแปลบขึ้นมา พลางผละออกห่าง น้ำตาใสพลันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“คือ….ช้องนาง…คือฉัน” เมื่อเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า รามันถึงกับพูดไม่ออก
“คุณไม่ต้องการนาง คุณรังเกียจนางถึงขนาดนี้เลยหรือคะ” ไหล่บางสะอื้นโยก ก่อนที่จะเอ่ยต่อ
“ในเมื่อคุณไม่ต้อ
