“พอฉันโทรไปไม่รับนะไอ้เพื่อนเวร แกรู้ไหมว่าทุกคนเขาเป็นห่วงแกอยู่ เฮ้อ” โทรไปเท่าไรก็ไม่มีคนรับสาย จนกิจมาล้มตัวลงนอนที่โซฟาแล้วหลับตาแน่น คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหลายวันที่ผ่านมา เบะปากไม่พอใจกับเรื่องที่กำลังก่อกวนจิตใจแกร่ง แต่ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี
“โอ๊ย!! เครียดโว้ย จะทำยังไงดีวะ เซ็งจริงๆ”
หลายวันที่ผ่านมากิจแสนจะกลัดกลุ้ม เพราะเผชิญปัญหาใหญ่ ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเขาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากมายจะเสียรู้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นได้ พลันนึกถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้น
จำได้ดีว่าวันนั้นตนออกไปที่ผับแห่งหนึ่งเพื่อรอใครคนหนึ่ง ที่เฝ้ารอมาแปดปี แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบ ขณะที่นั่งรอ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งเครื่องดื่มมาให้ แต่ตนก็ปฏิเสธไป เพราะไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เจ้าหล่อนจึงส่งน้ำส้มมาให้แทน แถมยังมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับว่าจะพิพากษาตน โกรธตน ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน
