“ใช่ลูก พ่อก็อยากจะอุ้มหลานแล้ว ว่าไงครับคุณรามัน เมื่อไรจะมีหลานให้ผมกับแม่คุณอุ้มสักทีล่ะครับ” อนุวัตหันมาถามลูกเขย
ฝ่ายรามันและช้อนนางต่างใบหน้าแดงซ่าน ทั้งคู่อึกอักตอบไม่ถูก พลางหันมาสบตากันแล้วต้องรีบหันไปคนละทาง เพราะรู้สึกว่าใบหน้านั้นร้อนผ่าว
“อ้าว เงียบทั้งคู่เลย พ่อไม่ถามแล้วก็ได้ เอาเป็นว่าเร็วๆ ละกัน พ่ออยากอุ้มหลานแล้ว” พอเห็นว่าทั้งคู่ต่างเขินอาย อนุวัตจึงไม่ถามต่อ
พูดคุยกันต่ออีกสักพัก รามันก็ต้องขอตัวกลับเพราะไม่อยากจะไปถึงไร่ค่ำจนเกินไป คนตัวเล็กนั้นยังไม่อยากจะกลับเพราะยังไม่หายคิดถึงผู้บิดาและน้องสาว เจ้าหล่อนจึงทำหน้ามุ่ย เมื่อโดนบังคับให้กลับ
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย อย่ามาตีหน้าบึ้งใส่ฉัน ฉันไม่ชอบ” เขาบอกเสียงดุๆ ส่งสายตาคาดโทษ
“ก็นางอยากจะอยู่กับพ่อและน้องต่อ ยังไม่หายคิดถึงเลย”
“เดี๋ยวนี้กล้าเถียงนะ ชักจะเอาใหญ่แล้ว อยากจะโดนลงโทษหรือไงฮะ”
ช
