พิศวาสมัจจุราช

บทที่ 1 มัจจุราชลงทัณฑ์03

“ก้มหน้าขนาดนั้น เดี๋ยวคอก็หักหรอก กลัวฉันมากหรือไง” เอ่ยถามเสียงอ่อนลงจากเดิม เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว จิตใจด้านดีบอกว่าอย่าใจร้ายกับหล่อนจนเกินไป เพราะต้นเหตุแห่งความแค้นไม่ได้มาจากเธอ

คนกลัวก็ไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไร กลัวว่าคำตอบจะไม่ถูกใจมัจจุราชตนนี้ แล้วภัยจะมาถึงตัว

“อ้าวแม่คุณ ถามแล้วไม่ตอบเดี๋ยวก็โยนลงทะเลให้เป็นอาหารปลาฉลามซะหรอก”

“กลัวค่ะ ลดากลัว” พิศลดาลนลานตอบเสียงสั่น

“เธอมันขี้กลัวจริงๆ เป็นเมียโจรอย่างฉันก็ต้องเข้มแข็ง ห้ามอ่อนแอแบบนี้เข้าใจไหม”

“ลดากลัว ลดาอยากกลับบ้าน คุณมาคัสปล่อยลดาไปเถอะนะคะ”เธออ้อนวอนพร้อมหยดน้ำตา ซึ่งมันสร้างความไม่ชอบใจให้คนฟัง เพราะชายหนุ่มไม่ชอบพูดซ้ำซาก มาคัสลุกพรวด เท้าหนาก้าวเข้าไปหาอย่างคุกคาม

จากนั้นจึงกระชากตัวนวลให้ลุกขึ้น พลันช้อนตัวของเจ้าหล่อนขึ้นแล้วพาไปยังท้ายเรือแล้วสั่งให้หยุดเรือ

“คุณจะทำอะไรคะ ลดากลัว อุ้มลดาทำไม?”

คนถูกถามกระตุกยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนจะเอื้อนเอ่ย “อยากกลับบ้านมากไม่ใช่หรือ เดี๋ยวจะได้กลับ แต่ว่ายน้ำกลับไปเองละกัน” เขาว่าพร้อมกับโยนเชลยสาวลงไปในท้องทะเล

พิศลดาหวีดร้องลั่น เจ้าหล่อนพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำ ทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น บรรดาลูกเรือต่างก็วิ่งกรูมายังท้ายเรือเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วทุกคนก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเชลยสาวกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในท้องทะเล แถมตอนนี้กำลังค่อยๆ จมดิ่งลงไปสู่ใต้ทะเลลึกแล้ว

“นายๆ เธอจมลงไปแล้ว นายจะไม่ไปช่วยหรือ เดี๋ยวเธอจะตายนะนาย” กล้าลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกเสียงสั่นด้วยสีหน้าสงสารหญิงสาว

“…”มาคัสไม่ตอบ เอาแต่ยืนนิ่ง

“นาย เธอจมหายไปนานแล้วนะนาย นายจะไม่ลงไปช่วยจริงๆ หรือ” กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวว่าคนที่จมดิ่งจะหมดลมหายใจไปจริงๆ

“เออ กูจะลงไปช่วยอยู่นี่ละ ถ้ามึงอยากลงไปช่วยมากก็ลงไปแทนกู ไอ้กล้า” จบคำก็กระโดดลงไปในทะเลโดยไม่รอคำตอบของลูกน้อง ชายหนุ่มดำดิ่งลงไปช่วยเชลยสาว เขาดำผุดดำว่ายอยู่นานกว่าจะพบร่างบาง

ทันทีที่เห็นว่านายหัวหาตัวของเชลยแค้นเจอ ลูกเรือต่างก็ส่งเสียงดีใจ เพราะไม่อยากจะให้มาคัสขึ้นชื่อว่าฆ่าคนตาย พวกเขาเคยทำผิดมาก่อน รู้ถึงผลกรรมดีจึงไม่อยากให้นายหัวทำผิด

“เจอแล้วโว้ย นายเจอตัวผู้หญิงคนนั้นแล้ว” กล้าส่งเสียงดังกว่าใคร เพราะดีใจ

“มัวแต่พูดอยู่นั่นละไอ้กล้า มึงมาช่วยกูเอาตัวเธอขึ้นไปก่อนสิวะ เดี๋ยวก็ตายห่ากันจริงๆ พอดี”

“ครับๆ นาย” กล้าไปช่วยดึงตัวพิศลดาขึ้นมาแล้วรีบวางเธอลงบนพื้นเรือ พยายามเรียกให้ฟื้น แต่หญิงสาวก็ยังนิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับแต่อย่างใด จนคนตัวโตต้องรีบเข้าไปดู

“หลบไปไอ้กล้าเดี๋ยวกูช่วยเอง” ชายหนุ่มตัดสินใจใช้ฝ่ามือหนาตบหน้านวลเพื่อเรียกสติ แต่มันก็ไม่ได้ผล

มาคัสจึงรีบผายปอดให้หญิงสาวทันที

ลูกเรือทุกคนต่างลุ้นเอาใจช่วยให้หญิงสาวฟื้นส่วนมาคัสผายปอดสลับกับการปั๊มหัวใจ เขาทำแบบนี้อยู่สามครั้ง แล้วก็ตบหน้าสวยเบาๆ และในที่สุดหญิงสาวสุดแค้นของเขาก็ได้สติและสำลักน้ำออกมา

พิศลดาลืมตาขึ้นมาก็พบกับมัจจุราชใจร้าย หญิงสาวผละตัวหนีอย่างหวาดกลัว แต่ทว่ามือหนาก็คว้ามือบางเอาไว้ก่อนแล้วออกคำสั่งให้ลูกน้องกลับไปทำงานตามเดิม “เป็นไง พิศลดา ว่ายน้ำสนุกไหม” เขาถามเสียงหยัน

คนถูกอุ้มดิ้นรนสุดชีวิตเพราะกลัวจับใจ “คุณมาคัส ปล่อยลดาเถอะ ลดาไม่กลับบ้านแล้ว อย่าจับลดาโยนทะเลนะ ลดากลัว”

“อ้าว ไม่กลับแล้วเหรอ ไหนว่าอยากกลับบ้านไง ฉันก็อุตส่าห์ปล่อยเธอไปแล้วนะ ทำไมถึงไม่กลับล่ะ ฉันกะว่าถ้าปล่อยเธอไปแล้ว ฉันจะไปจับตัวของพิศน้ำผึ้งมาแทน”

เขาพูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวรักน้องสาวฝาแฝดมากแค่ไหน ยังไงก็ไม่ทางขัดขืนเขาแน่

“ลดาขอโทษ อย่าไปจับตัวของน้ำผึ้งมาเลยนะคะ ลดาจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน”

“ได้สิ ถ้าเธอทำตัวดีๆ รับรองว่าเธอคนเดียวที่ได้มาอยู่ที่นี่และเป็นเมียฉัน แต่ถ้าไม่ เธอกับน้องอาจจะมีผัวคนเดียวกัน” เขาขู่เสียงเหี้ยมอีกรอบ