Her Comeback

Chapter 2

JILL'S P.O.V

Binuksan ko ang ilaw pagkapasok ko sa bahay. Tahimik ang buong kabahayan at tanging ingay na gawa ko lamang ang aking naririnig. Pumasok ako sa kusina at ipinatong ang dala kong bag sa mesa. Binuksan ang fridge upang kumuha ng maiinom.

Matapos akong uminom ay kinuha ko ang bag at lumabas ng kitchen. Nang paakyat na ako ng hagdan ay nahagip ng aking mga ang litrato na nakadisplay sa ibabaw ng mesa dito sa sala. Napangiti ako nang makita ang mga mukha nila sa litrato pero 'di ko parin maiwasang makaramdam ng lungkot.

Huminga ako ng malalim at ipinagpatuloy ang pag-akyat. I put my bag on the side table and plopped myself on the bed. Inabot ko ang unan at niyakap ito. I can't help but to feel lonely.

This past four years, the emptiness I am feeling is getting bigger and anytime it could swallow me. Kung hindi lang dahil sa kanila ay matagal na siguro akong nawalan ng ganang mabuhay.

Sometimes I just found myself longing for something. Based on what uncle told me, after I survived from an explosion and got comatosed, I woke up four months later without any recolection of my past nine years of life. The doctor said I have a selective amnesia. Pinili ng utak ko ang mga bagay na aking maalala o makalimutan. He also expeculated that maybe I was hurt that time and as a self defense my brain choose not to remember those memories that would only hurt me more.

Ang naalala ko lang ay wala na sina mama at papa. I was surprised to see uncle beside me that time dahil akala ko noon matagal na siyang patay. Pero buhay na buhay siyang nakatsyo sa harapan ko. Unti-unti nilang pinaliwanag sa akin ang mga nangyari pero kahit sinabi nila sa akin ang lahat at pakiramdam ko mayroong mali. I always feel na may kulang sa mga sinabi nila tungkol sa akin.

Almost everynight I would hear voices calling me in my dream. A child's and a man's voice. The child always mumble mommy while crying and the man kept on calling my name. Whenever I turn to look at their faces ay doon naman natatapos ang panaginip. Pagkatapos ay nagigising akong pawisan at naghahabol ng hininga. Hindi ko alam if it's simply a dream or it's some part of my memory.

Gusto kong alamin pero hindi ko alam kung sino ang lalapitan ko. Alam kong kapag tatanungin ko sina uncle, Luke at Leah ay hindi naman nila ako sinasagot.

Apat na taon na akong nangangapa dahil sa mga nawalang ala-ala. I don't want myself to suffer more. I'll search for the answers myself.

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako dahil sa pag-iisip nang hindi nagpapalit ng damit.

...

"Six hundred twelve and seventy-five centavos lahat ma'am." ani ng casheir.

Kinuha ko ang aking wallet at nagbayad.

"Here's the change ma'am." inabot ko ito at kinuha ang mga plastic na naglalaman ng aking mga binili mula sa nagpapackage.

Pumunta ako dito sa mall upang bumili ng school supplies. Naalala ko kanina na wala na pala akong chalk at paubos narin ang iba ko pang mga gamit kaya naisipan kong mag-mall nalang. Pero hindi naman gaanong marami ang aking mga binili at yung mga importante lang.

Tumungin-tingin ako sa paligid kung mayroon pa ba akong gustong bilhin dahil minsan makakalimutin rin ako. O baka may magustuhan ako sa mga bagay na nakadisplay. Nang walang nakakuha sa aking atensyon ay naisipan ko nang bumaba sa first floor at maghanap na rin ng makakainan. Bigla kasing kumalam ang aking sikmura dahil hindi ako kumain ng pananghalian.

Naisipan kong kumain nalang sa isang korean restaurant dito sa loob ng mall kahit hindi naman ako familliar mga korean foods. But I feel like trying something new.

Nang papasok na ako sa loob ng restaurant ay may biglang bumangga sa akin kaya muntik ko nang nabitawan ang aking mga pinamili. Tiningnan ko ang batang nakabangga sa akin pero hindi ko nakita ang kanyamg mukha dahil nakatalikod siya sa akin. Hahawakan ko sana siya sa kanyang balikat nang bigla naman siyang tumakbo.

"Young master! Bumalik ka dito! Bilisan niyo! Habulin niyo siya kun'di malalagot na naman tayo nito kay sir." utos ng babaeng sa palagay ko ay yaya ng bata.

Sa likod nito ay limang bodygaurds na siya ring nagsitakbuhan upang habulin ang bata pagkarinig sa sinabi ng babae.

Galing sila sa restaurant sa harap ng korean restaurant na sana'y papasukan ko. Di hamak na mas malaki at mas maganda ang nasa loob nito nang makita ko ang ito dahil sa pagbukas ng pinto nang lumabas ang babae at mga body gaurd.

Kunot ang noong pinagmasdan ko silang tarantang-taranta sa paghabol sa bata. Binalewala ko na lamang ito pero nang akmang papasok ako sa loob ng restaurant ay mayroon akong naramdaman na matigas na bagay sa ilalim ng suot kong sapatos. Tiningnan ko ito at nakita ang isang ID na mayroong kulay asul na lace. Yumuko ako upang pulutin ito. Pagkakuha ko sa ID ay tiningnan ko ang pangalan ng may-ari nito.

Pero ang nakita ko ang ay siyang naghigit ng aking hininga. It's like I've seen a ghost. Nakatuod at nanginginig na tinitigan ko ang litrato ng bata sa ID.

"It can't be..." bulong ko sa aking sarili.

My eyes are lying to me. Is this even possible? Tiningnan ko ang pangalan na nakasulat sa ibaba ng litrato.

Christian James V. Frost...

"Excuse me? Nakaatang ka sa daraanan miss."

Humingi ako ng paumanhin at naglakad palabas ng mall. Hindi ko na inabala pang kumain dahil ang gutom na kanina ko naramdaman ay napalitan ng pagkalito.

Mabilis akong pumunta sa basement at hinanap ang aking kotse. Inilagay ko ang aking mga pinamili sa backseat at pumasok sa driver seat. Isinuot ko ang seatbelt bago pinaandar ang kotse.

Papalabas na ang sasakyan ko sa basement nang nakita ko muli ang bata pero sa pagkakataong ito ay nakaharap na siya sa aking gawi kaya kitang-kita ko ang kanyang mukha. Hawak ng yaya ang kanyang kamay at mukhang pinagsasabihan siya nito. Ang mga body gaurd naman ay mukhang alerto kung sakali mang tatakbong muli ang bata.

Ihihinto ko sana ang kotse para isauli sa bata ang kanyang ID pero pinapasok na siya ng kanyang yaya sa loob ng magarang sasakyan.

Naisip kong sa susunod ko na lamang ito isasauli.

Nakasaad naman sa ID ng bata ang kanyang paaralan kaya madali ko na lamang itong maisauli.

...

THIRD PERSON'S P.O.V

Nakayukong kaharap ni CJ ang kanyang ama na hindi niya alam kung ito ba'y galit o hindi. Naiinis siya sa babaeng kanina pa nakalingkis sa braso ng kanyang. Pakiramdam niya'y sumasakit ang kanyang mga mata dahil sa tanawin.

"Honey, I was very worried for CJ when he ran away. Please tell him not to do it again. Since he'll only listen to you." malungkot ang tono ni Sofia sa huling linyang sinabi.

'Sinungaling!' sigaw ni CJ sa kanyang isip.

Hindi sumagot si Tyrone sa sinabi ni Sofia at sa halip ay tinitigan lang niya si Sofia. Tahimik na tinitigan lang niya ang kanyang anak na ngayon ay nakayuko.

"Leave us for a while."

Tumingin si Sofia sa mukha ng kanyang mapapangasawa at nakita ang seryoso nitong mukha. Walang naggawa at may pag-alinlangang lumabas si Sofia. Tinaponan muna niya ng tingin si CJ na ngayon ay nakatingin rin sa kanya. Pinaningkitan ito ni Sofia ng kanyang nga mata bago inirapan nang mapansing hindi nakatingin si Tyrone sa kanya.

Nang makalabas na si Sofia ay bigla nawala ang malamig na atmosphere sa buong opisina. Tyrone's cold face was replaced with warmth when the door was finally closed.

"Come here." he gestured his son to sit beside him.

Parang isang maamong tuta namang sumunod si CJ sa kanya. Umupo ito sa couch ngunit malayo sa kanya na siyang nagpakunot ng nuo ni Tyrone. He sensed the guilt from CJ which made him sigh.

"Closer." maikli ngunit puno ng awtoridad na utos ni Tyrone sa bata.

CJ tensed as he heared his father's authorative voice. Mabilis siyang umusog papalapit dito ngunit nanatili paring nakayuko. He did not bother looking at his father eyes. Ayaw niyang tumingin dahil nakakatakot ang mga mata nito sa tuwing ito'y galit.

"Look at me." matigas na utos ni Tyrone.

Napakuyom si CJ at napilitang tumingin sa kanyang ama ngunit nagulat siya dahil imbes na galit ang makita niya sa mga mata nito ay kabaligtaran ang kanyang nakita.

"What you did was wrong, son. Your mommy was very worried. Don't do that again. Alright? Paano kung may mga masasamang loob kang nabangga? Did you ever thought of that before you made that move?" mahinahon na sabi ni Tyrone.

"But she's not even slightest worried! She's a liar." naiinis na singhal ni CJ.

Inis na inis siya dahil sa asawa ng kanyang ama na palaging nagsisinungaling. She's always pretending that she cared about him but when his father's away, the vixen's real personality would immediately show. She always shouted at him even when he did nothing wrong. But with other people around she always pretend to be very kind.

But what irritated him more was his father's answer.

"Hmm.. Be good." sabi nito at ginulo ang kanyang buhok.

"But I am already behaving myself!"

"You call that behaving?" tumawa si Tyrone dahil sa sinabi ng kanyang anak.

He's telling the truth! Noong nasa loob sila ng restaurant ay sinabi niyang gusto na niyang umuwi dahil nakakabagot maghintay doon at makinig sa pinag-uusapan ng kanyang soon to be step mother at ng kaibigan nito. All he want is to get out of that place and go home. Pero sa halip na pagbigyan siya ay tinawag lang siya nitong bastardo. He's very familiar with that word dahil hindi iyon ang unang beses na nasabihan siya ng gano'n. At noong tumakbo siya palabas ng restaurant ay isang mahinang tawa lang ang kanyang narinig mula rito.

"Let's go downstairs to eat dinner. I want to be with my favorite son."

"But I am your only son."

Tumayo na si Tyrone at hinila palabas ng office ang kanyang anak.

"Stop whinning. You're already a man. Do want to be called a baby again?" panunukso niya kay CJ na ngayon ay kusa nang naglakad kasunod sa kanya.

"No!"

"Then stop acting like a baby."