“อย่าถือเป็นน้ำใจเลยเจ้าค่ะ ข้าเพียงแต่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น ท่านลุงดื่มน้ำก่อนเจ้าค่ะ อย่าถือว่ารังเกียจเป็นของสกปรกเลยนะเจ้าค่ะ ข้าต้มอย่างดีแล้วพกมาดื่มระหว่างทางด้วย” ลู่เซวียนเฉ่ากล่าวด้วยกลัวว่าท่านลุงจะรังเกียจที่นางยากจน เพราะเสื้อผ้าของท่านลุงผู้นี้มองผิวเผินคงเป็นคนมีอันจะกิน น่าจะมาไหว้พระขอพรกระมัง
สวีเจี้ยนหงรับถ้วยน้ำทำจากกระบอกไม้ไผ่ แต่มันสะอาดสะอ้านมาก เขาดื่มน้ำโดยไม่ต้องระวังว่าจะมียาพิษ ผิดการกับดื่มกินในวังหลวง อาหารทุกอย่างต้องมีคนชิมก่อนว่าไม่มีพิษถึงจะกินได้ นี่นับว่าช่างทำให้จิตใจปลอดโปร่งยิ่ง
“ชื่นใจจริง ๆ ข้าขอบเจ้าแม่นางน้อยมาก ไม่ทราบว่าเจ้ามีนามว่าเช่นไร วันหน้าหากมีโอกาสจะตอบแทน” สวีเจี้ยนหงอยากทราบชื่อแซ่ของนาง เผื่อมีโอกาสประทานรางวัลให้กับครอบครัวนางเล็ก ๆ น้อย ๆ
“ขอท่านลุงอย่าได้ถือเป็นพระคุณอันใดเลยเจ้าค่ะ เพียงแค่น้ำหนึ่งถ้วยเท่านั้น” ลู่เซวียน
