“We are heading here, that time. Maaga kaming umalis ni Elizabeth sa bahay. Himala nga na maaga siyang nagising noong araw na iyon, dahil ang sabi ni Celestine ay madalas kailangan pa siyang gisingin.” Simula ni Accalia.
Nandito kami sa opisina ng headmaster. Kaharap din namin siya habang naglalahad si Accalia. Kahapon namin dinala si Elizabeth sa huli niyang hantungan at pagkatapos noon ay nagpasya akong kinabukasan na lang kami mag-usap na lahat. Pare-pareho silang nasasaktan at nagluluksa pa, kaya nagpasya akong palipasin muna kahit isang gabi lang. This is all hard for us. Ang mga nanditong nilalang sa loob ay itinuring na kaibigan si Elizabeth. And I thank them for making her feel that she belongs while she was still there with us.
“Ako ang nagmamaneho. Natatandaan ko pa
