“ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ” บุญนิสาเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจัง
“ออกไปคุยกันข้างนอก เดี๋ยวลูกตื่น” พฤกษ์กล่าวเสียงเรียบ ก่อนที่จะเดินนำหน้าหญิงสาวออกไปจากห้อง
“คุณทำแบบนี้ ฉันกลัวค่ะ ปล่อยเราสองแม่ลูกกลับไปใช้ชีวิตปกติเถอะนะคะ” บุญนิสาอ้อนวอนชายหนุ่มด้วยแววตา
“เธอจะกลัวอะไร มีอะไรที่นี่ทำให้เธอกลัวยังงั้นเหรอ” พฤกษ์ถามด้วยความแปลกใจ
“ฉันกลัวคุณจะเบื่อที่ต้องมาดูแลลูก เพล์บอยอย่างคุณคงไม่อยากมีห่วงผูกคอ แล้วสุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดก็ไม่พ้นยัยใบบัว อย่าฝืนทำแบบนี้เลยนะคะ เรื่องของเรามันไม่ได้เริ่มต้นจากความรักอยู่แล้ว มันจะจบตรงนี้มันก็ไม่แปลกอะไร” บุญนิสากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นี่เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่ใช่คนเยาะแหยะทำอะไรไม่จริงจังแบบที่เธอคิดนะ ใบบัวคือลูกของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยลูกให้ไปตกระกำลำบากอีกแล้ว ถ้าเธอไม่พอใจก็ออกไปจากที่นี่ แต่อย่าพรากลูกไปจากฉัน” พฤกษ์กล่าวด้วยน้ำเ
