“ขอบคุณทุกคนนะคะที่ไม่ถือสาในสิ่งหนูทำ” ใบบุญเอ่ยคำขอบคุณออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่เธอก็จำไม่ได้เหมือนกัน แต่สิ่งเดียวที่มันอยู่ภายในใจของเธอ แล้วเธอต้องเอ่ยมันออกมา เพราะมันคือความรู้สึกจริงๆ ของเธอนั่นก็คือคำว่าขอบคุณเท่านั้น ไม่มีคำไหนที่มันจะเอ่ยแทนความรู้สึกของเธอได้ดีกว่านี้อีกแล้ว
“ทุกคนรับรู้แล้วลูก เราไม่ต้องมาขอบคุณกันไปกันมาหรอกนะ พ่อว่าหลานสาวของพ่อน่าจะอยากเห็นของฝากที่ปู่กับย่าเตรียมไว้ให้มากกว่า ว่าไงครับใบบัว” คุณพสุธาเอ่ยกับหลานสาว เพราะท่านก็คิดเช่นเดียวกันกับบุตรชาย ท่านไม่ต้องการที่จะให้ทุกอย่างมันเข้าสู่โหมดเศร้า ดังนั้นท่านจึงเปลี่ยนเรื่องเพื่อรักษาความรู้สึกของทุกคนนั่นเอง
“ของฝาก ของฝากของใบบัว มีจริงๆ เหรอคะคุณปู่” เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าดวงตากลมโตที่สวยงามราวกับตุ๊กตาของหลานสาวท่าน กำลังแวววาวออกมาด้วยความดีใจ ยิ่งมองหน้าตาของเด็กน้อยตอนนี้ก็ยิ่งทำ
