“คนใจดำ อยากจะอยู่ด้วยก็ไม่ได้ โซ่จะไม่รักพี่ดินทร์แล้ว”
นิฏฐาบ่นกระปอดกระแปดยามที่เดินย่ำเท้าไปตามฟุตปาธเพื่อจะกลับไปที่คฤหาสน์มีทรัพย์อนันต์ แม้แดดจะเปรี้ยงเพราะตอนนี้เพิ่งจะเลยเวลาเที่ยงมาได้ไม่กี่นาที แต่หญิงสาวไม่สนใจ มือเล็กยกขึ้นเพื่อซับเหงื่อที่เริ่มซึมตามไรผม ใบหน้ารูปไข่งอง้ำเป็นปลายจวัก ปากเล็กก็ขยับต่อว่าต่อขานคนตัวสูงไปตลอดเส้นทาง
เดินมาได้สักครึ่งทางจู่ๆ หญิงสาวก็เกิดใจสั่น ภาพที่เคยชัดเจนเริ่มเลือนราง นิฏฐารู้สึกหน้ามืดจนต้องสะบัดศีรษะแรงๆ เปลือกตาบางปิดลงเพราะคิดว่าอาการเหล่านั้นจะหายไป แต่มันช่วยอะไรไม่ได้เลย หญิงสาวเริ่มทรงตัวไม่ไหว เสียงสุดท้ายที่แว่วเข้ามาในโสตประสาทของเธอก็คือเสียงคล้ายล้อรถบดกับถนนดังสนั่น เสียงเรียกชื่อเธอที่ดังขึ้นราวกับเสียงที่ลอยผ่านมาตามสายลม หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
นฤบดินทร์รับร่างเล็กเอาไว้ได้ทันอย่างพอดิบพอดีก่อนที่ร่างเล็กจะร่ว
