“พ่อครับ พ่อเลิกเข้าบ่อนได้ไหมครับ”
กุลิสร์เอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขาเดินมาหาบิดาที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งโซฟาบุนวมอย่างดีที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม นัยน์ตาของเขาจ้องมองผู้เป็นบิดาอย่างขอความเห็นใจ ด้วยตอนนี้สถานะทางการเงินของกิจการโรงสีกำลังเข้าสู่สภาวะวิกฤติ ไม่ใช่เป็นเพราะว่ากิจการย่ำแย่ แต่เป็นเพราะกำไรทั้งหมดรวมถึงต้นทุนบางส่วนถูกผู้เป็นบิดานำไปละลายในบ่อนแทบจะทั้งสิ้น และสุดท้ายกุลิสร์ก็ทนไม่ไหว เลยต้องเอ่ยปากร้องขอผู้เป็นบิดาอย่างตรงไปตรงมา
กุศลเหลือบสายตามองบุตรชาย ก่อนจะวางถ้วยชากระเบื้องเคลือบในมือลงบนจานรอง
“พ่อก็อยากจะเพลามืออยู่เหมือนกัน แต่ลูกก็รู้ พ่อเข้าบ่อนมานานแล้ว จะให้หยุดเลยมันก็ไม่ได้หรอก ตั้งแต่แม่ของลูกจากไปพ่อก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นลูกก็รู้ อย่างน้อยการเข้าบ่อนก็ช่วยให้พ่อคลายความคิดถึงแม่ของลูกได้บ้าง แต่ก็เอาเถอะ พ่อจะเห็นแก่ลูก ถ้าลูกอย
