“คืนนี้พี่ดินทร์ไม่ไปนอนที่ห้องทำงานเหรอคะ”
หญิงสาวพยายามหลีกหนีจากอาการปั่นป่วนที่กำลังโจมตีเธออย่างรุนแรงโดยการชวนคนที่นั่งอยู่ด้านหลังคุย แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้เธอทราบว่าควรจะสงบปากสงบคำเอาไว้น่าจะดีกว่า
“ไม่ไปหรอก คืนนี้จะนอนกอดเมีย แล้วก็คืนต่อๆ ไปด้วย”
โทนเสียงที่ใช้พูดดูราบเรียบ แต่ทว่าส่งผลต่อหัวใจดวงน้อยอย่างรุนแรง มือเล็กกำปากกาในมือเอาไว้แน่น หญิงสาวอยากจะหันไปตอบโต้ด้วยคำพูดอะไรสักอย่าง แต่ทว่าตอนนี้สมองของเธอตื้อไปหมด นึกคำพูดที่จะใช้ตอบโต้ไม่ออกเลยจริงๆ จนใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่กำลังรินรดซีกแก้มข้างหนึ่งของเธอนั่นแหละ หญิงสาวจึงอดรนทนไม่ไหว โพล่งบอกออกไปทั้งๆ ที่ยังคงหันหลังให้ร่างสูงอยู่แบบนั้น
“พี่ดินทร์คะ ทำแบบนี้โซ่ไม่มีสมาธิตรวจการบ้านเลยนะคะ”
“งั้นเหรอ”
นิฏฐาพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคนตัวสูงขยับตัวถอยห่างออกไป
