ทันทีที่รถจอดสนิทยังโรงรถของคฤหาสน์มีทรัพย์อนันต์ ร่างเล็กของนิฏฐารีบหอบข้าวของแล้วจ้ำอ้าวลงจากรถโดยไม่รอสามีตีทะเบียนที่เปลี่ยนมาเป็นสามีทางพฤตินัยหมาดๆ อย่างนฤบดินทร์ ใบหน้าของหญิงสาวยังคงแดงก่ำ บรรยากาศในรถก่อนหน้านี้ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรงและรู้สึกอับอายไปในคราวเดียวกัน เธอคิดว่าเขาจะจบการเย้าแหย่เธอตั้งแต่คำว่า ‘เมีย’ แต่อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เพราะอีกเพียงห้าสิบเมตรก่อนจะถึงหน้าบ้าน จู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“โซ่จ๋า...”
และน้ำเสียงที่เขาจงใจใช้นั้นก็คือโทนเสียงเดียวกับที่เขาใช้เรียกเธอตอนที่อยู่บนเตียงด้วยกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน แล้วจะให้เธอทนสู้หน้าเขาอีกได้อย่างไรไหว
ไม่ไหวหรอก
ร่างเล็กยังคงสาวเท้าแบบรัวๆ โดยมีร่างสูงของนฤบดินทร์ตามมาห่างๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่นิฏฐาจำต้องหยุดเท้าตรงหน้ามุขก่อนที่จะได้ก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม เมื
