“คุณดินทร์ครับ คุณดินทร์!”
สมหวังมองเจ้านายหนุ่มที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเอาแฟ้มงานมาให้นฤบดินทร์ตรวจในห้องทำงาน แต่ต้องเรียกซ้ำๆ กว่าเจ้าของชื่อจะรู้สึกตัว
“พี่สมหวังว่าไงนะครับ”
“ผมเอาแฟ้มบัญชีรายรับรายจ่ายประจำเดือนมาให้ตรวจครับ”
“อ้อ วางไว้เลยครับ”
เมื่อเจ้านายหนุ่มอนุญาต สมหวังจึงวางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะ แต่พอเห็นสีหน้าที่ดูอารมณ์ดีเกินความจำเป็นของอีกฝ่ายก็อดที่จะถามไม่ได้
“ทำไมวันนี้คุณดินทร์ดูอารมณ์ดีจังครับ”
“ผมเหรอครับ”
นฤบดินทร์ชะงักมือที่กำลังหยิบแฟ้มตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นเพื่อมองหน้าคู่สนทนา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“ก็ใช่น่ะสิครับ คุณดินทร์ไม่รู้ตัวเลยเหรอครับว่าคุณดินทร์ยิ้มทั้งวัน ผมเห็นตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ นั่นแน่ มีข่าวดีอะไรหรือเปล่า”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ” นฤบดินทร์ตอบทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม
“แต่ผมว่ามีนะครับ” สมหวังแสร้
