“เพิ่งจะเป็นตอนโดนฝนเมื่อเย็นค่ะ”
นิฏฐาว่าพลางคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาปิดปากปิดจมูกเอาไว้
“งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าวกินยาจะได้นอนพัก”
นิฏฐารีบส่ายหน้าหวือ ให้กินข้าวน่ะเธอไม่มีปัญหา แต่จะให้กินยาน่ะเธอไม่เอาด้วยหรอก คือถ้าไม่ป่วยหนักจริงๆ เธอก็จะไม่ยอมกินยาเด็ดขาด
“ทำไม”
“โซ่...ไม่อยากกินยา” หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม ใบหน้าคมคายส่ายน้อยๆ ปรายตามองเธออย่างเอือมๆ
“โตแล้วยังกินยายากอยู่อีกเหรอ”
นฤบดินทร์จำได้ ตั้งแต่เด็กเจ้าตัวก็กินยายากมากแค่ไหน มีครั้งหนึ่งตอนที่เธออายุแปดขวบแล้วไม่สบาย มารดาของเธอจะป้อนยา แต่เธอกลับวิ่งหนีมารดามาที่บ้านของเขา แต่สุดท้ายก็ถูกมารดาบังคับให้กินยาจนได้ โดยมีเขาช่วยล็อกตัวเธอเอาไว้นี่แหละ
หญิงสาวไม่ได้ตอบเป็นคำพูด ทำเพียงพยักหน้าหงึกๆ เท่านั้นนฤบดินทร์ก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง
“ถ้าไม่กินยา พี่จะพาไปฉีดยาที่โรงพยาบาล เลือกเอา”
“แต่โซ่ยังไม
