สามเดือนผ่านไป ผมยังคงทำงานอย่างหนักหน่วง งานที่เลื่อนออกไม่ได้ก็เลื่อนเข้ามาทำให้เสร็จ จะได้ออกตามหายัยเด็กนั่นเสียที แต่ไม่ใช่ว่าตอนทำงานผมไม่สนใจ ผมส่งคนออกตามหาเธอทุกวัน แต่ยังไร้ร่องรอยยัยนั่นอยู่ดี ไม่รู้ตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไง
"งานสุดท้ายแล้วใช่มั้ย" ผมถามผู้จัดการ
"ทำไมมึงเลื่อนงานแบบนี้ จะไปไหนยังไม่บอกเลยนะ"
"ผมเหนื่อยอยากพักยาวๆ บ้าง ไม่ได้หรือไง"
"คนบ้างานอย่างมึงมีวันนี้กับเขาด้วย" ผู้จัดการทำหน้าแปลกใจ ดีนะไม่ใช่ไอ้พี่ชิน (ผู้จัดการวง) ไม่งั้นเค้นถามจนรู้แน่
"มันก็ต้องมีบ้าง" ผมยักไหล่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีรายงานเกี่ยวกับยัยเด็กนั้นมั้ย แต่ก็ยังไร้วี่แวว ไม่รู้อยู่ที่ไหน ยังไง ท้องยิ่งโตขนาดนั้นด้วย
ติ๊ง!!!
ขณะที่กำลังจะเก็บโทรศัพท์ลง เสียงข้อความก็ดังขึ้นมา
'รูปผู้หญิงกำลังตากเสื้อผ้าอยู่ข้างบ้านหลังหนึ่ง'
'เจอแล้วครับ'
"เฝ้าอยากให้คลาดสายตา" ผมรีบพิมพ์ตอ
