ตอนที่ 6 โสดไปจนตาย
1137 Words
ผู้การสันต์มีสีหน้าที่เครียดขึ้น ที่เขาเสนอว่าจะพาชมดาวไปเองนั่นก็เพราะไม่อยากให้ลูกต้องไปกับลูกน้องตัวเองเพียงลำพัง
แล้วยิ่งเป็นไอ้กรณ์ คิดว่าเขาจะยอมเหรอ
"ไม่ค่ะ!"
"ทำไมคะ"
"แด๊ดดี้พาหนูไปเองดีกว่าค่ะ"
"แต่บ่ายโมงแด๊ดดี้มีงานนี่คะ หากกลับมาไม่ทันจะทำยังไง"
เธอรู้เพราะหม่ามี้เล่าให้ฟัง ก่อนไปเข้าร้าน หม่ามี้ขึ้นมาหาเธอแต่เช้าแล้ว บอกว่าหม่ามี้ต้องไปทำงาน ส่วนแด๊ดดี้จะอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน ตอนบ่ายถึงมีคุยงานอีกที
"แด๊ดดี้จะยกเลิกคุยงานค่ะ"
"งื้อแด๊ดดี้ขา...อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ ชมไม่อยากให้แด๊ดดี้เสียงานค่ะ"
"ไม่เสียค่ะ วันนี้ไม่คุย วันหลังแด๊ดดี้นัดคุยอีกครั้งก็ได้ค่ะ"
"แต่แด๊ดดี้ไม่ทำงาน แล้วจะมีเงินที่ไหนให้ชมใช้ล่ะคะ"
"แด๊ดดี้รวยมากค่ะ มีเงินให้หนูเยอะแยะ ใช้กี่สิบชาติก็ไม่หมดค่ะ"
"แด๊ดดี้ขา..." ชมดาวอ้อนผู้เป็นพ่อ ยิ่งแด๊ดดี้ทำแบบนี้เธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังสร้างปัญหาอยู่นะ เพราะมันเกิดจากการที่เธออยากไปชอปปิงในเวลานี้มากกว่า
"อย่ายกเลิกงานเลยนะคะ ชมไม่อยากให้ใครมองว่าแด๊ดดี้ของชมเป็นคนไม่รักษาคำพูด เราเป็นถึงอดีตนายตำรวจยศสูง อย่าผิดนัดเลยค่ะ"
ผู้การสันต์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขารู้ว่าหากผิดนัดก็อาจทำให้ฝ่ายนั้นอารมณ์เสียได้ในฐานะผู้ว่าจ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ผิดนัดตลอดเวลาสักหน่อยนี่
ก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว
"ให้อากรณ์พาชมไปเถอะนะคะ อย่างน้อยเมื่อก่อนอากรณ์ก็เคยดูแลชม เคยชอปปิงเป็นเพื่อนชม อากรณ์น่าจะรู้ใจชมดีที่สุดค่ะ"
"แด๊ดดี้ว่าให้คนอื่นพาไปดีกว่านะคะ"
"ทำไมคะ ทำไมถึงเป็นอากรณ์ไม่ได้" ชมดาวเริ่มสงสัย หลายครั้งหลายทีแล้วนะกับอากรณ์ แด๊ดดี้ห้ามทุกอย่างเลย
"อากรณ์ต้องเฝ้าบ้านไงคะ งานหลักของอากรณ์คือดูแลความปลอดภัยให้บ้านเราค่ะ หนูลืมไปแล้วเหรอคะ"
"ไม่ลืมค่ะ แต่คนอื่น ๆ เฝ้าบ้านไม่ได้เหรอคะ ทำไมต้องเป็นอากรณ์แค่คนเดียว" หรืออากรณ์มีพลังวิเศษที่สามารถดูแลบ้านได้ดีมากกว่าคนอื่น ๆ ไม่ใช่แล้ว
"คือ..."
"แด๊ดดี้มีพิรุธนะคะรู้ตัวไหม"
"ไม่มี๊ค่ะ!" ผู้การสันต์ส่ายหัวรัว ๆ เขาไม่มีอะไรเลย
"ชมว่ามีค่ะ และมีกับอากรณ์ด้วย แด๊ดดี้เป็นอะไรกับอากรณ์คะ" ชมดาวจ้องมองอย่างจับผิด ถ้ามีต้องรีบพูดออกมา ไม่งั้นเธอไม่ยอมแน่
"เป็นเจ้านายไงคะ ส่วนอากรณ์เป็นลูกน้องค่ะ"
"ชมไม่เชื่อค่ะ"
ผู้การสันต์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ไม่ใช่ว่าพอเขาพูดไปแล้วมันจะไปกระตุ้นให้ชมดาวรู้สึกมากกว่าเดิมหรอกนะ
"ถ้าแด๊ดดี้บอกว่า...แด๊ดดี้ไม่สบายใจที่จะให้หนูไปไหนมาไหนกับอากรณ์ล่ะคะ"
"ทำไมคะ" ชมดาวขมวดคิ้วสงสัย ทำไมถึงไม่สบายใจ
"หนูชอบอากรณ์ใช่ไหมคะ"
"..."
"แด๊ดดี้คิดว่า..."
"เอาที่ไหนมาพูดคะแด๊ดดี้ ชมไม่ได้ชอบอากรณ์สักหน่อยค่ะ" ชมดาวแทบร้องอ๋อออกมา เธอรู้แล้วว่าทำไมอากรณ์ถึงกล้าทำหมางเมินใส่เธอขนาดนั้น ที่แท้ มันเป็นเพราะแด๊ดดี้นี่เอง แด๊ดดี้คงห้ามเอาไว้
แต่แล้วไง ถึงแด๊ดดี้จะห้ามอากรณ์มาชอบเธอได้ แต่ห้ามเธอไม่ได้หรอกนะ
เรื่องของหัวใจมันห้ามกันยาก ก็เธอชอบอากรณ์อะ
"หนูแน่ใจนะคะว่าไม่ได้ชอบอากรณ์จริง ๆ"
เพราะที่ผ่านมาเขารู้ว่าไอ้กรณ์มันค่อนข้างเว้นระยะห่างจากชมดาวพอสมควร และมันก็ทำได้ดีมาตลอด
แต่ลูกตัวเองนี่สิ ชอบเข้าใกล้ ชอบคลอเคลียกับมันทุกที จนเขาแอบคิดไปไกลว่าชมดาวชอบมันเข้าแล้ว
"ชมนั่งยัน นอนยันเลยค่ะ ว่าชมไม่ได้ชอบอากรณ์จริง ๆ!" สองนิ้วเกี่ยวกันที่ด้านหลัง อย่าให้ชมดาวตกนรกเพราะโกหกพ่อเลย
"แน่นะคะ" ผู้การสันต์ถามย้ำอีกที ถูกหวยรางวัลที่หนึ่งยังไม่ดีใจเท่านี้
"แน่ค่ะ เอาเป็นว่าชมมีแพลนจะโสดไปจนตายเลยค่ะ"
"จริงเหรอคะ!" ผู้การสันต์ตาโต คลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
มันต้องแบบนี้สิ! ชมดาวลูกสาวของแด๊ดดี้ เขาไม่ต้องการให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับใครทั้งนั้น อยู่เป็นโสดให้เขาชื่นชมไปจนตายได้เลยยิ่งดี!
"จริงค่ะ แด๊ดดี้ไปคุยกับอากรณ์นะคะว่าให้กลับมาดูแลชมค่ะ"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวแด๊ดดี้รีบไปคุยให้เลยค่ะ" ผู้การสันต์รีบเดินออกจากบ้านอย่างไว ไปหยุดยืนอยู่ต่อหน้าลูกน้อง
"กรณ์ ชมดาวอยากให้มึงกลับมาดูแลว่างั้น"
กรณ์เหลือบมองคนตัวเล็กที่อยู่ในบ้าน และชมดาวก็มองมาทางนี้พอดี ก่อนที่เขาจะดึงสายตากลับมามองเจ้านายตัวเองอีกที
"ได้ไหม"
"ผมแล้วแต่ผู้การครับ" เขาจะไปขัดอะไรผู้การได้ นายสั่ง เขาก็ต้องทำ
"งั้นมึงก็กลับมาดูแลชมดาวแล้วกัน"
"ครับ" กรณ์พยักหน้ารับทราบ
"ชมดาวจะไปห้างตอนนี้ พาลูกกูไปด้วย"
"ครับผู้การ" ผงกศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะเดินห่างออกมา
"กรณ์"
ขายาวหยุดชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามองผู้เป็นเจ้านาย ผงกศีรษะลงเล็กน้อย
"หากมึงไม่ลืมที่กูเคยบอกเอาไว้ ไม่ว่าจะวันนั้น หรือวันนี้ กูก็ยังยืนยันคำพูดเดิม"
'หากวันใดที่กูรู้ว่ามึงคิดไม่ซื่อกับลูกสาวกูขึ้นมา มึงไม่ได้อยู่ที่นี่แน่!'
"ครับผู้การ" กรณ์ผงกศีรษะตอบรับอีกครั้งแล้วเดินจากมา
- Writer
