บทที่ 20
โคตรทรมาน
เปรี้ยง!!!
แค่ฉันก้าวขาเดินออกมาจากตึกคณะ ฟ้าฝนก็เทลงมาอย่างหนัก เอาเข้าไปซ้ำเติมฉันเข้าไป!
"เป็นบ้าอะไรของเธอมายืนตากฝนทำไมเนี่ย เดี๋ยวป่วยขึ้นมาอีกลำบากฉันกับไอ้พายุนะเว้ย!"
พี่สายฟ้าวิ่งมาหาฉัน เขาดึงแขนฉันให้หลบฝนแต่ฉันยังยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โถมกระหน่ำลงมา ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้น
เรื่อย ๆ จนพี่สายฟ้าหยุดชะงักมองหน้าฉัน ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรจู่ ๆ ก็หันมาหาเขาพร้อมกับสวมกอดและปล่อยร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
พี่สายฟ้ายืนกอดฉัน โอ๋ฉัน ลูบหัวฉันอยู่ท่ามกลางสายฝน นักศึกษาคนอื่นคงจะมองว่าฉันกับพี่สายฟ้าเป็นอะไร ทำไมถึงมายืนปลอบใจกันอยู่แบบนั้น หรือไม่ก็คงคิดว่าฉันกำลังอกหักจนพี่ชายเข้ามาปลอบใจ
"ฮืออ ฮึก! ฮือออ"
"ไม่ต้องร้อง เธอจะร้องทำไมไอ้พายุมันไม่ได้ตาย"
"ฉันเกลียดพี่พายุ! ฮือออ"
"อ้าวทะเลาะกับมันเหรอ"
"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว พาฉันออกไปได้ไหมฉันอยากกลั
