ไมค์ของพี่พายุ
1041 Words
ตั้งแต่วันนั้นพี่สายฟ้ากับฉันก็หมางเมินไม่คุยกันเลย ฉันซ้อมร้องเพลงซ้อมเต้นที่มหาวิทยาลัยจนมืดค่ำ เพื่อน ๆ พี่ ๆ ยังอยู่ดูฉันเพื่อช่วยกันปรับเรื่องท่าเต้นให้เข้าที่
"น้องขนมวันนี้เก่งมากเลยครับ"
เสียงพี่ดิวประธานชมรมเอ่ยชมพร้อมส่งน้ำเย็น ๆ ให้ฉันดื่ม ฉันรับมาถือไว้แต่ยังไม่ทันได้เปิดพี่พายุเดินมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาจับข้อมือฉันแล้วดึงฉันถอยออกมา ทำให้พี่ดิวเดินมากระชากแขนฉันกลับ
"ว๊ายยย ผู้ชายตีกันค่ะ"
โจโจ้เพื่อนสนิทของฉันตะโกนโหวกเหวกโวยวายจนนักศึกษาพากันมองมาด้วยความตกใจเพราะพี่พายุทำท่าอยากจะใส่เดี่ยวกับพี่ดิวต่อหน้าทุกคน
"พี่พายุคะ!"
"มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้พายุ!"
"แล้วมึงมายุ่งอะไรกับน้องกู?"
"พี่พายุพี่ใจเย็นๆ พี่ดิวแค่เข้ามาคุยแล้วก็เอาน้ำมาให้ฉัน"
"เออ! กูยังไม่ได้ทำอะไรน้องขนมเลย"
"คนเหี้ย ๆ แบบมึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าในหัวมึงกำลังคิดเรื่องเหี้ย ๆ อะไรอยู่!"
พี่พายุกระชากแขนฉันออกมาที่รถเขาไปหัวร้อนจากไหนมา ทำไมถึงได้ทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ ฉันได้แต่นั่งกอดกระเป๋ามองรถที่ขับเคลื่อนไปด้วยความเร็ว
"ทำไมไม่บอกว่าคนที่คุมคือไอ้เหี้ยดิว!"
"ทำไมคะ จะเป็นใครฉันว่ามันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรไม่เห็นพี่พายุต้องอารมณ์เสียขนาดนี้เลยนะ"
ยิ่งฉันเถียงพี่พายุก็รีบเหยียบคันเร่งจนถึงบ้านในไม่กี่นาที ฉันรีบเดินลงจากรถเพื่อเดินกลับเข้าบ้านคุณป้ากำลังเข้าห้องนอนพอดีพอเห็นฉันกับพี่พายุบึ้งตึงใส่กันก็รีบเดินมาถาม แต่ฉันไม่อยากพูดเพราะกลัวอารมณ์พี่พายุ
"ไม่อยากพูดก็แยกย้ายกันไปนอน พายุคืนนี้ไม่ต้องออกไปไหนล่ะ"
"ครับคุณแม่"
โจโจ้ส่งข้อความมาหาฉันมันกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไป แม้แต่พี่ดิวก็พยายามโทรมาฉันตอบกลับข้อความของโจโจ้ก่อนจะปิดเครื่องไม่รับรู้อะไรอีกเลย อารมณ์เสียพี่พายุจริงๆ อย่าให้ฉันต้องมาเหวี่ยงวีนใส่ใครเลย
วันต่อมาฉันลงมาด้านล่างเพื่อช่วยคุณป้าเตรียมของให้คุณลุงวันนี้คุณป้าต้องไปทำธุระกับพี่สายฟ้าส่วนฉันมีนัดซ้อมเต้นกับพี่ที่คณะ จึงขออนุญาตคุณป้าอาจจะต้องกลับมืดเหมือนเมื่อวานอีก
"คุณป้าคะ วันนี้ขนมมีซ้อมเต้นที่คณะอาจจะกลับค่ำๆ ไม่เกิน 20.00น. นะคะ"
"เห็นไอ้พายุบอกคนคุมซ้อมคือไอ้ดิวเหรอ?"
ไม่ทันที่คุณป้าจะตอบพี่สายฟ้าก็ชิงพูดออกมาหน้าตาเฉย
"ใช่ค่ะ พี่ดิวเป็นคนคุมซ้อมค่ะ"
"คุณแม่ครับเดี๋ยวให้โจ้มาซ่อมที่บ้านกับขนมดีกว่า ไอ้ดิวมันเคยวางยาผู้หญิงแล้วผมซวยเพราะผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำมาให้ผมดื่ม"
"ตายจริง ขนมป้าเป็นห่วงหนูแล้วนะลูก"
"พี่ดิวเนี่ยนะคะวางยาผู้หญิง"
พอคิดแบบนี้ฉันก็หวนคิดถึงเรื่องคืนนั้นพี่สายฟ้าถูกวางยาปลุกเซ็กซ์มาจนฉันเกือบเสียความบริสุทธิ์ให้เขา
"แต่..."
"ไอ้สายฟ้ามึงปล่อยเลย อยากไปก็ปล่อยให้ไปถ้าเมื่อคืนกูไปช้ากว่านี้คงโดนลากไปแล้ว"
"หนูขนมไม่เอานะลูกป้าเป็นห่วง เอาแบบนี้งานกิจกรรมถ้ามันไม่จำเป็นขนาดนั้นก็ไม่ต้องทำ ป้าไม่อยากให้หนูเป็นอะไรไป"
ดูเหมือนว่าฉันจะทำอะไรไม่ได้แล้ว ฉันโทรหาโจโจ้เพื่อปรึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้ โจโจ้จึงให้ฉันพักก่อนหนึ่งวันเพื่อไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาถึงปัญหาที่เกิดขึ้น
วันนี้ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านพี่พายุก้เอาแต่นั่งมองอยู่ด้านใน เขาจิกตามองฉันราวกับว่าฉันไปสร้างวีรกรรมอะไรมาเมื่อคืนฉันยังไม่ได้ดื่มน้ำ ยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแค่ยืนคุยกับพี่ดิวเฉยๆ พี่พายุต่างหากที่ตีโพยตีพายไปเอง
"ไปหยิบแตงโมที่แม่ฉันหั่นใส่กล่องในตู้เย็นมาให้ฉันหน่อย"
"ค่ะ"
ฉันหยิบกล่องแตงโมแช่เย็นมาให้พี่พายุ สายตาของพี่พายุกดมองต่ำลงมาที่โซฟาเชิงบังคับให้ฉันนั่งลง เพียงแค่ฉันนั่งลงพี่พายุก็โยนโทรศัพท์มาให้ฉันดู
"อะไรคะ?"
"ก็ดูสิจะได้รู้ว่าไอ้เหี้ยดิวมันเป็นคนดีหรือไม่ดี"
ฉันหยิบโทรศัพท์ของพี่พายุขึ้นมาดูภาพในจอคือภาพของพี่ดิวกับผู้หญิงบนโต๊ะมียาเสพติด มีคลิปที่พี่พายุกำลังหยดยาใสๆ ลงไปในเครื่องดื่มในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นลุกไปเต้น
"ยังอยากจะปกป้องมันอยู่ไหม?"
"ฉันปกป้องตอนไหน ฉันยังไม่ได้เสียหาย ยังไม่ได้เป็นอะไรเลยพี่ต่างหากที่เข้ามาโวยวาย"
"ก็เพราะมันเหี้ยไง"
"ค่ะ"
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วค่ะตามสบาย อยากโมโหก็ตามใจแค่พูดก็เหวี่ยงใส่อารมณ์ร้อนเป็นพายุเลย
"แล้วนี่จะไปไหน?"
"จะไปซ้อมร้องเพลงค่ะ"
"เดี๋ยวฉันพาไป ฉันมีไมค์"
ไมค์? ไมค์อะไรร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นพี่พายุร้องเพลงเลยแล้วเขาจะเอาไมค์มาจากไหน สายตาของฉันกดมองไปที่เป้าจนพี่พายุหัวเราะ หึหึ ในลำคอฉันก็รีบวิ่งแจ้นกลับขึ้นมาบนห้อง พี่พายุน่ากลัวมาก!
"พี่พายุบ้า! ทะลึ่ง ทุเรศ!!"
แค่ฉันคิดภาพในหัวก็แล่นมาอีกแล้ว ภาพที่พวกเขารุมกระหน่ำผู้หญิงคนนั้น เสียงร้องของผู้หญิงคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวสะบัดยังไงก็ไม่หาย ยิ่งคิดจุ๋มจิ๋มก็มีน้ำปริ่มออกมาเฉยเลย
"หูยย อะไรเนี่ยน้องจุ๋มจิ๋มของฉันเป็นอะไร"
- Writer
