แสนรักมาเฟียเจ้าเล่ห์

"แกตายแน่...ตายแน่ ๆ ไอ้รัก" เสียงกระซิบของเพื่อนสนิทฉันที่เพิ่งวิ่งมาช่วยเก็บของที่ตกกระจัดกระจายทั่วสารทิศ เหตุเพราะฉันไม่ระวังเดินไปชนกับใครสักคนเข้าจนตัวเองล้ม ซึ่งฉันยังไม่เข้าใจในนาทีนั้นมัวแต่เอื้อมหยิบเอกสารที่อาจารย์วานให้เอาไปเก็บที่โต๊ะ งานส่วนใหญ่ส่งเป็นไฟล์ดิจิตอลหมดแล้วแต่งานบางตัวอาจารย์อยากเห็นฝีมือจริง ๆ เลยยังให้นักศึกษาวาดรูปด้วยมือก็ยังคงมีอยู่ ฉันเก็บจนถึงสมุดเล่มสุดท้ายที่มันดันไปอยู่ใต้รองเท้าสนีกเกอร์แบรนด์หรูของใครคนนึง ฉันเงยหน้ามองตามขึ้นไปจนเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ปี 3 ที่คนทั้งมหาลัยเรียกเขาว่า จอมปีศาจ SR : ขอโทษค่ะ...รุ่นพี่เอาเท้าออกหน่อย TB : ... SR : รุ่นพี่ฉันขอให้เอาเท้าออกไม่ใช่เหยียบกดลงกว่าเดิม TB : ฉัน-ต้อง-ทำ-ตาม-เธอ-บอก-? คนบ้าอะไรแค่เสียงพูดยังเยือกเย็นขนาดนี้ ฉันยืดตัวขึ้นเต็มความสูงเพียง 162 ซึ่งก็ยังต้องเงยหน้าคุยกับเขาอยู่ดี โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้สมุดวาดภาพเล่มสุดท้ายใต้เท้าเขาเป็นของฉันเอง อย่างน้อยถ้ามันเละฉันก็วาดใหม่ส่งแม้ว่าจะเป็นวิชาเลือกแต่เพราะฉันชอบวาดรูปมากฉันก็พยายามตั้งใจทำทุกชิ้นงาน ซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่าเละรึเปล่าเพราะเขาไม่ยอมเอาเท้าออก เพื่อนสนิทฉันแอนนี่ก็พยายามเขย่าแขนฉันเพื่อเตือนให้ฉันระวังเพราะไม่ใช่แค่จอมปีศาจที่ฉันยืนประจันหน้ายังมีเพื่อน ๆ เขาอีก 4 คน อยู่มองมองที่ฉันจากด้านหลังของเขา ด้วยแววตาที่รอดูว่าฉันจะทำยังไงเพื่อจะรอดชีวิตกลับไป SR : ก็รุ่นพี่เหยียบสมุดฉันอยู่ TB : เธอชนของฉันตกแตก SR : ฉันขอโทษค่ะให้ฉันชดใช้ให้ได้ไหมแต่ตอนนี้ช่วยยกเท้าออกก่อนนะคะ TB : ... เขายอมยกเท้าขึ้นฉันก็รีบก้มลงไปหยิบสมุดขึ้นมาเอามือปัด ๆ พลิกหน้าพลิกหลังเปิดดูภาพด้านในซึ่งมันยังดีอยู่ แล้วก็รีบส่งต่อให้แอนนี่ซึ่งยืนหลบอยู่ด้านหลังถือ ก่อนจะกระซิบบอกให้เอาสมุดไปส่งอาจารย์ก่อนเลยเดี๋ยวเลยเวลาอาจารย์จะรอ แอนนี่ไม่อยากทิ้งฉันไว้แต่ก็ต้องตัดใจไปพร้อมกระซิบว่าจะรีบกลับมาช่วยฉัน แต่ช่วยได้ไหมไม่รู้นั่นก็อีกเรื่องแต่จะกลับมา เสียงซุบซิบดังอยู่รอบตัวฉันคงเป็นเพราะพวกเขาสินะ SR : ของที่แตกคืออะไรค่ะแล้วมันราคาเท่าไหร่ TB : แท็บเล็ต SR : ของอะไรค่ะ TB : NOS SR : ห๊า....รุ่นไหนค่ะเท่าไหร่ TB : ล่าสุดยังไม่วางขายราคาตอนนี้ 1 แสน SR : แสน...รุ่นพี่โกหกหรือเปล่าใครจะมีได้ TB : ฉัน ภาพแท็บเล็ตแบบบางใสรุ่นใหม่ที่ฉันยังไม่เคยเห็นที่ไหน แบรนด์นี้ฉันก็อยากได้แต่แพงเหลือเกินแต่ไม่คิดว่าอันที่เขาถือจะแพงขนาดนี้ ฉันพยายามจ้องของที่ร้าวเป็นทางยาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ TB : ครับพี่คริส ..... TB : ผมปลอดภัยดีครับอยู่มหาลัยพอดีมีคนมาชนมันตก ..... TB : ได้ครับถึงบ้านแล้วจะให้คนเอาไปส่งให้ครับ...ขอบคุณครับพี่คริส เขาคุยสายทั้งที่สายตายังจ้องฉันไว้อย่างกับจะบีบให้ตายคามือเสียให้ได้ ฉันแอบเหลือบมองข้ามไปด้านหลังว่ารุ่นพี่คนอื่นมีท่าทียังไงบ้างแต่ทุกคนได้แต่ยิ้มมุมปากแบบฉันตายแน่นอนล้าน % เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือรุ่นพี่เฮดว๊ากสุดโหดที่ชื่อ "ทีบี" บางคนว่าตระกูลเขาเป็นเจ้าของมหาลัย บางคนก็ว่าเขารวยมากรวยแบบไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไป 10 ชาติ ส่วนเพื่อน ๆ เขาก็พอกันหล่อ รวย เรียนเก่ง หาจุดบอดไม่มีสักอย่าง แต่ฉันก็ไม่คิดว่าคนรวยมาก ๆ จะมีแท็บเล็ตของ NOS ที่ยังไม่วางขายได้ด้วย TB : จ่ายมา SR : แสนนึงฉันไม่มีหรอแบ่งคืนได้ไหมคะ TB : ฉัน-เป็น-เพื่อน-เล่น-? SR : ก็มันไม่มีใครจะไปรวยล้นฟ้าแบบรุ่นพี่ล่ะ TB : ฮึ... เขายกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหน้าฉันเพียงแค่แวบเดียว เขาหันหน้าจอมือถือมาให้ฉันดูทั้งหมดเป็นประวัติฉันทั้งหมดอย่างกับบัตรประชาชนงั้นละ เขาทำแบบนี้ได้ยังไงกันน่ากลัวชะมัด แอนนี่ที่วิ่งกลับมาช้อนเข้าที่ด้านหลังฉัน ยังคงหยิบแขนฉันไว้เพื่อนให้กำลังใจว่าฉันมีเพื่อนคนนี้เสมอ ถ้าตายก็คงตายตาหลับไม่เดียวดาย TB : 4 โมงเย็นมาหาฉันที่ห้องเฮดวิศวะ SR : แต่... TB : กลืนคำที่เธอจะพ่นออกมาแล้วทำตามที่ฉันบอก SR : ... เสื้อช็อปสีดำทั้ง 5 เดินหันหลังกลับไปทางตึกตอนนี้ในโรงอาหารมีแต่คนหันมามองที่ฉันแล้วก็ส่ายหัวเบา ๆ ทุกคนทำเหมือนฉันกำลังชะตาขาด แววตาที่มองบ่งบอกถึงความอนาถใจแบบไม่มีอย่างอื่นเจือปน แอนนี่ก็รีบดึงแขนฉันออกจากตรงนั้นทันที เรา 2 คนก้าวเท้าวิ่งอย่างเร็วมาหลบอยู่หลังตึกศิลปะกรรม AN : เป็นไงเล่าสิ SR : แสนนึงเขาบอก AN : โว๊ย...แพงอะไรเว่อร์ไปเปล่า SR : ไม่รู้ดิเย็นนี้ต้องไปคุยที่ห้องเฮด AN : จะบ้าหรอปกติไม่มีผู้หญิงเคยได้เข้าออกที่นั่นนะ SR : ให้ทำไงล่ะ AN : เออ...งั้นฉันไปด้วยเป็นไงเป็นกัน SR : เพื่อนตายงี้ ฮา ฮา AN : ปากหรอนั่นไอ้รัก