มีอยู่วันหนึ่งที่ผมออกจะเบื่อหน่ายกับเรื่องงานที่เคลียร์ไม่จบสักที จนพ่อเท็ดของผมถึงกับส่ายหน้า ผมไม่ใช่มือใหม่เพราะกว่าจะก้าวมาอยู่จุดนี้ก็สาหัสไม่น้อย แต่เพราะบางอย่างมันเกินความควบคุม ผมเลยออกมาสูบบุหรี่อยู่หลังตึกอธิการที่ที่ไม่มีนักศึกษาคนไหนกล้าเดินมา อภิสิทธิ์ของผมในมหาลัยมันก็มาพร้อมกับสายเลือดนั่นละ มีที่รู้ก็แค่เพื่อนในกลุ่มเท่านั้น แม้แต่แฟนของโนอาก็ไม่รู้เรื่องนี้ เพื่อนแท้บางเรื่องต้องรู้เองว่าห้ามพูดกับใครก็ตาม ซึ่งเพื่อนผมทำได้ดีมาตลอด
เสียงสะอื้นเบา ๆ ดังมาจากด้านข้างตึก ผมเดินไปดูก็เห็นว่ามีนักศึกษาปีหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ เธอไม่ได้สนใจอะไรเลยนั่งจ้องแค่มือตัวเองบนตัก อาจจะเป็นเพราะผมเดินเบาด้วยก็เป็นได้ ปกติผมไม่สนโลกอยู่แล้วยิ่งผู้หญิงด้วยนะ น่ารำคาญมากยกเว้นคนที่บ้านผม เล็ทตี้ถ้าไม่ใส่กระโปรงผมคงคิดว่ามีพี่ชายอีกคน แต่ออกนอกบ้านปุบคนทั้งโลกก็มองว่าเธอคือสาวน้อยผู้ใสซื่ออ
