“ไปซะนานเลยนะ แก ไหวรึเปล่า” ไอริณเอ่ยถามเพื่อนสาวออกไป เมื่อเห็นว่ารินลดาออกไปนานมาก จนเธอและคามีลทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อ่อไม่เป็นไรหรอก พอดีคนเยอะน่ะ แล้วนี่อิ่มกันแล้วเหรอ” รินลดาเอ่ยถามออกไป แล้วคิดในใจว่าเธอจะทำยังไงถึงจะออกไปหาคาเรนที่รออยู่ข้างนอกได้ ถ้าเธอไปกับคาเรน คามีลก็ต้องรู้ว่าเธอกับคาเรนเป็นอะไรกันสิ โอ้ย เอาไงดีเนี่ย
“ครับ งั้นเรากลับกันเลยไหมครับ” คามีลเอ่ยบอกไปเพราะเขาอยากจะพารินลดาไปเที่ยวต่อแล้ว เหลือก็แค่ส่งไอริณกลับโรงแรมก่อนก็เท่านั้น
“อ่อ ค่ะ” รินลดาเอ่ยบอกไปด้วยรอยยิ้มเจือนๆ ก่อนจะมองอย่างตกใจเมื่อเห็นคาเรนกำลังเดินเข้ามาทางโต๊ะที่เธอนั่งกันอยู่ ไม่นะ นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย นายนั่นจะเข้ามาทำไมกัน รินลดาคิดในใจอย่างร้อนใจ
คาเรนที่มองรินลดาอย่างรำคาญใจ เพราะเขาไม่เห็นว่าเธอจะทำทีท่าว่าจะออกมาหาเขา เขาทนไม่ไหวจึงต้องเขาไปหาเธอเอง
“ไงคามีล ยังไม่อิ่มอีกเห
