พอเช้าคามีลก็พาวาสิตาออกจากโฮมสเตย์กันแต่เช้า เพื่อไปจดทะเบียนสมรส โดยทั้งสองพากันมาแค่สองคน พอจดทะเบียนสมรสเสร็จทั้งสองก็พากันเดินออกมา จนคามีลมาหยุดที่ห้องโถงของที่ว่าการอำเภอ วาสิตาจึงหันไปมองก็เห็นคามีลคุกเข่าตรงหน้าของเธอ
“นี่คุณจะคุกเข่าทำไมเนี่ย ลุกขึ้นเลยนะ ฉันอายเขา คนมองกันใหญ่แล้ว” วาสิตาเอ่ยบอกก็ทำหน้าเขินๆ ก่อนจะเอามือไปดึงไหล่ของคามีลให้ลุกขึ้น แต่เขากลับเอามือของเธอไปกุมไว้
“ต่อไปนี้คุณเป็นเมียของผมอย่างถูกต้องแล้วนะ” คามีลกุมมือของวาสิตาแล้วจูบที่มือของเธอเบาๆ ก่อนจะหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“คุณคามีล” วาสิตาพูดชื่อของคามีลเบาๆอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมามอบแหวนแต่งงานให้เธอกลางอำเภอแบบนี้
“ถึงเราจะเริ่มต้นกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หรือมันอาจจะเร็วไปสำหรับเราทั้งสองคน และถึงแม้ว่าตอนนี้เราอาจจะยังไม่ได้รักกัน แต่ผมเชื่อว่าวันหนึ่งเราสองคนจะรักกันได้ ผมอยากจะดูแลคุณไปต
