สิบโมงเช้า หลังจากที่รินลดาออกมาจากห้องของคาเรนแล้ว เธอก็มาหาไอริณเพราะไม่รู้จะไปหาใคร เพราะทุกคนคงจะไปทำงานกันหมดแล้ว
“แกไม่ต้องเศร้าไปหรอกทับทิม ผู้หญิงอย่างแกหาผู้ชายดีๆได้อีกเยอะ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์นะแก” ไอริณเอ่ยบอกไป แล้วนั่งลงข้างๆเพื่อนสาวอย่างปลอบใจ
“เฮ้อ ตอนนี้ฉันล่ะอยากกลับบ้านแล้วล่ะแก ที่นี่มันไม่ได้สนุกสักนิด” รินลดาเอ่ยพูดไป แล้วมองหน้าเพื่อนสาวเศร้าๆ เธอขออ่อนแอต่อหน้าใครสักคนก็พอ
“ทนอีกนิดสิแก อีกแค่สี่วันเอง แกไม่ต้องไปทำงานแล้วก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่ศิวะให้” ไอริณเอ่ยบอกไป เพราะดูท่าแล้ว เพื่อนสาวของเธอคงไม่อยากเจอกกับคาเรนแล้ว
“ขอบใจนะไอ” รินลดาเอ่ยบอกไปก็ยิ้มอ่อนๆให้กับเพื่อนสาว จากนั้นสองสาวก็พูดคุยและให้กำลังใจกันและกัน จนกระทั่งศิวะกลับเข้ามาในห้อง สองสาวก็พากันมองอย่างสงสัย เพราะนี่ยังไม่ใช่เวลาที่ศิวะจะกลับมา
“ทับทิมก็อยู่ที่นี่เหรอ ดีเลยพี่มีอะไรจะบอ
