-4- จำชื่อฉันไว้!
910 Words
-4-
จำชื่อฉันไว้!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงขนาดคิงไซซ์ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน
"โอ๊ย!!" ถึงแม้จะเป็นเตียงขนาดคิงไซซ์ ที่ถูกสั่งทำพิเศษแต่ด้วยแรงเหวี่ยงอย่างแรงก็ทำให้ร่างบางเจ็บแปลบจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ไม่รอให้หญิงสาวได้ตั้งตัวร่างสูงก็ตามมาทาบทับก่อนจะใช้มือหนาตรึงสองมือบางเอาไว้เหนือศีรษะ "ไอ้ชั่ว!!...ยะ อย่าทำอะไรฉันนะ"
มาเฟียหนุ่มไม่ตอบกลับมาเป็นคำพูด แต่ใช้ริมฝีปากหนาขบเม้มไปทั่วลำคอระหงจนเห็นเป็นรอยฟันคม คริสเตียนใช้ลิ้นหนาเลียเลือดที่ซึมออกมาจากลำคอระหงราวกับคนโรคจิต
"ฮึก...ฮือ จะเจ็บ" น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลรินลงมาไม่ได้สร้างความเห็นใจให้ปีศาจร้ายได้เลย คริสเตียนเงยหน้าจากลำคอระหงก้มมองใบหน้าหวานรูปไข่ที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา สายตาที่เธอมองกลับมาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
"หึ จะดีดดิ้นให้ได้อะไร อย่างเธอผ่านมากี่คนแล้วล่ะ" เพราะภาพที่เห็นหญิงสาวโยกย้ายไปตามแสงสีในผับวันนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอคงผ่านโลกมาไม่น้อย "ถ้าเด็ดจริงฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้นะ"
คำพูดดูถูกเหยียดหยามยิ่งทำให้น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ความหวาดกลัวเมื่อกำลังจะเสียสิ่งที่หวงแหนไปตลอดชีวิตยิ่งทำให้เธอยิ่งสิ้นหวัง แรงกายที่เคยพยายามต่อสู้ให้หลุดพ้นจากพันธนาการยิ่งทำให้ร่างกายเธอบอบช้ำมากขึ้นไปอีก หญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่อยากจะมองภาพความโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
แคว่ก!
มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวบางจนขาดวิ่นบาดผิวขาวนวลจนเกิดเป็นรอยแดง เผยให้เห็นยอดปทุมถันคู่งามที่ชูชันน่าสัมผัส หญิงสาวหลับตาลงช้าๆยอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น แต่ก็ต้องสะดุ้งตัวโยนเมื่อเรียวลิ้นหนาตวัดลงมาดูดดุนยอดปทุมจนเจ็บแปลบ
"อือ เจ็บ!" ความเจ็บปวดกับสัมผัสแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้จิตใต้สำนึกของเธอเริ่มสั่งการให้ต่อต้านกับความป่าเถื่อนนี้อีกครั้ง "อ๊ะ!…อย่ากัดนะ" ร่างบางดิ้นพล่านเมื่อโดนมาเฟียหนุ่มขบเม้มยอดปทุมถันจนแดง ขณะที่อีกมือหนาคอยเคล้นขย้ำปทุมถันอีกข้างอย่างไม่น้อยหน้า "อือ...จะ...เจ็บ!!"
ร่างหนาลุกขึ้นไปปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองจนเปลือยเปล่าทำให้แก่นกายใหญ่เกินมาตรฐานปรากฏต่อสายตาของหญิงสาวอย่างจัง แค่คิดน้ำตาก็พานไหลออกมาอีกระลอก ไม่รอช้ามาเฟียหนุ่มก็ก้าวขึ้นมาจับเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกันช่องทางรักที่ถูกปกคลุมด้วยไรขนอ่อนค่อยๆ แยกออกจากกันเผยให้เห็นความงามจากเกสรสีสด
"อย่ามองนะ! ฮึก..อืออ" พัดชาพยายามเบี่ยงตัวหนีจากสายตาอันหยาบคายของมาเฟียหนุ่มอย่างทุลักทุเล "ไอ้ชั่ว!!"
"หึ ก็ไม่แย่นี่คงจะจ่ายค่ารีแพร์ไปหลายบาท" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะนำพานิ้วเรียวหนาเข้าไปสำรวจบริเวณช่องทางรักคับแคบที่ถูกปิดสนิท
"อ๊ะ!!..." หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วหนาพยายามสอดแทรกเข้ามาในช่องทางรักของเธอ "อึก..อย่านะ เอาออกไป!!" คำขอร้องของเธอเป็นเหมือนเพียงสายลมที่พัดผ่านไปเท่านั้น เพราะนอกจากเขายังไม่หยุดการกระทำแต่กลับพยายามดันนิ้วร้ายเข้าไปจนสุดความยาวของมัน
"อือ...เจ็บ!" เมื่อนิ้วร้ายเข้าไปจนสุดความยาวมาเฟียหนุ่มก็เริ่มชักนิ้วเข้าออกช้าๆ ก่อนจะเร่งจังหวะให้แรงขึ้นจนช่องทางรักปริออก "อ๊ะ...อือ"
สัมผัสหยาบโลนไม่ได้สร้างความเสียวซ่านกับเธอเลยแม้แต่น้อย มันกลับทรมานและเจ็บปวด มาเฟียหนุ่มเพิ่มนิ้วจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วน้ำหล่อลื่นในกายหญิงสาวไหลออกมาอาบนิ้วหนาตามสัญชาตญาณของร่างกายที่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าแต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่เจ็บปวดสำหรับสัมผัสแปลกใหม่ที่หญิงสาวพึ่งเคยได้รับ
เสียงนิ้วสัมผัสกับช่องทางรักอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นเสียงลามกตามมา หญิงสาวใช้มือบางทั้งสองข้างจิกลงไปบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด มาเฟียหนุ่มดึงนิ้วออกมาจากช่องทางรักแล้วยัดนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำสวาทเข้าไปในโพรงปากบวมช้ำของหญิงสาว
"อือ!.." หญิงสาวเบ้หน้าเมื่อสัมผัสกับรสชาติน้ำคาวจากนิ้วของเขาที่ยัดเยียดเข้ามาให้เธอ
"รังเกียจของตัวเองรึไง แค่นี้ก็น้ำแฉะเธอมันร่านกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ"
"ไอ้ทุเรศ..ฉันเกลียดแก!!" เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระพัดชาก็ตะโกนคำด่าทอใส่ปีศาจร้ายอย่างเคียดแค้น
"จะเกลียดฉันก็ได้ เพราะฉันก็ไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเธอ" มาเฟียหนุ่มโน้มตัวลงไปจูบบนลำคอระหงเบาๆก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแหบพร่าข้างใบหูสะอาด "แต่จำชื่อฉันไว้ให้ดี ฉันชื่อคริสเตียน อย่าเผลอครางผิดคนละเพราะฉันไม่ชอบ!"
- Writer
