กำราบพยศรักร้ายนายมาเฟีย

-3-ปีศาจร้าย

-3-

ปีศาจร้าย

เปลือกตาบางกะพริบตาปริบๆเพื่อปรับรูรับแสงให้สมดุล ก่อนจะค่อยๆมองสำรวจไปบริเวณรอบๆห้องซึ่งมีเพียงผนังปูนเปลือย กับกลิ่นเหม็นอับของเตียงนอนเก่าๆที่เธอกำลังใช้เป็นที่นอนอยู่เท่านั้น พัดชาละความสนใจกลับมาที่ร่างกายตัวเองก็พบว่ามีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ห่อหุ้มเรือนร่างของเธอ

อีกด้านหนึ่งของคฤหาสน์

"เธอฟื้นแล้วครับ จะให้ผมทำยังไงต่อกับเธอดี" คาลวิน บอดี้การ์ดมือขวารายงานสถานการณ์เกี่ยวกับผู้หญิงในห้องขังใต้ดินให้เจ้านายรับทราบตามคำสั่ง

"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันลงไป"

"ครับ" คาลวินขานรับคำสั่งการก่อนจะหลีกตัวเดินออกไปจากห้อง จึงเหลือเพียงคริสเตียน มาเฟียหนุ่มที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ อีกทั้งยังเป็นเจ้าของธุรกิจสีขาว และสีดำอีกหลายแห่ง กิตติศัพท์ของเขาทำให้ไม่มีใครคิดจะกล้าต่อกรกับเขาเพราะเขาสามารถกำจัดคนที่เป็นเสี้ยนหนามของเขาให้หายไปตลอดกาลได้เพียงแค่กระดิกนิ้ว

"ไอ้พวกบ้า! แกจะมาจับฉันขังไว้ในนี้ไม่ได้นะถ้าออกไปได้ฉันจะแจ้งตำรวจ" พัดชาโวยวายอยู่ในห้องขังอย่างหัวเสีย เพราะทันทีที่เธอตื่นมานอกจากแสงสว่างริบหรี่จากหลอดไฟด้านนอกกรงเหล็ก ที่นี่ก็แทบจะไม่มีแสงสว่างใดเล็ดลอดเข้ามาเลย

"ตื่นมาก็แผลงฤทธิ์เลยนะ สงสัยฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไป" เสียงดังผ่านกรงเหล็กไกลๆดึงความสนใจจากร่างบางที่พยายามดึงทึ้งกรงเหล็กจนมือแดงให้หยุดลง ก่อนร่างสูงใหญ่สไตล์ยุโรปของเจ้าของเสียงจะปรากฏตัวขึ้น

"แก จะฆ่าฉันก็ฆ่าเลยสิ" พัดชากัดฟันกรอดเมื่อเห็นสีหน้าเย่อหยิ่งไร้อารมณ์ของเขา

"หึ อย่างเธอตายมันคงจะสบายเกินไป" คริสเตียนก้าวเท้าใหญ่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่มีกรงเหล็กกั้นเอาไว้

"สารเลว!"

"เธออยากรู้ไหมว่าฉันเลวได้มากแค่ไหนถึงได้พูดคำนั้นออกมา" มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน

แกร๊ก!

เสียงไขประตูดังขึ้นพร้อมกับกรงเหล็กที่ถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาข้างในก่อนจะใช้สายตาสำรวจเรือนร่างบางที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวปกปิดไว้ ซึ่งมันก็ปกปิดความใหญ่โตของยอดปทุมถันแทบไม่มิด หญิงสาวสังเกตเห็นสายตาน่ารังเกียจของมาเฟียหนุ่มจึงก้มลงมองเรือนร่างของตัวเอง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าร่างกายของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากการเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาด้วยซ้ำ มือบางจึงยกขึ้นมากุมหน้าอกหน้าใจใหญ่เกินขนาดเอาไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ

"หยุดมองเดี๋ยวนี้นะ!!" หญิงสาวปรามเสียงสั่น

"หึ!" มีเพียงเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากลำคอหนา มือหนากระชากร่างบางจนเซมาชนกับแผงอกแกร่งอย่างแรง

"กรี๊ด ปล่อยนะ! อะ..." ไม่รอให้หญิงสาวได้เปล่งวาจาอีกครั้ง คริสเตียนตะโบมจูบลงไปบนริมฝีปากบางอย่างแรง แรงดูดดุนทำให้คนใต้ร่างเริ่มขาดอากาศหายใจ เรียวลิ้นหนาพยายามแทรกเข้าไปหาความหวานในริมฝีปากบางแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมเปิดปาก เขาจึงกัดไปที่ริมฝีปากล่างของเธอจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปเต็มปาก

"อื้ออ" เมื่อจะหมดอากาศหายใจทำให้หญิงสาวต้องยอมเปิดปากเพื่อหาอากาศเข้าปอด เรียวลิ้นหนาจึงไม่รอช้าตวัดลิ้นเลียจนเกิดเสียง มาเฟียหนุ่มยอมถอนริมฝีปากออกมาเพราะคนใต้ร่างเหมือนจะขาดอากาศหายใจตายไปจริงๆ

"เฮือก!!..." ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระพัดชาก็รีบกอบโกยอากาศเข้าปอดลูกใหญ่

"ร้องขอความตายจากฉัน แต่แค่นี้ยังทนไม่ได้" คริสเตียนกระชากร่างบางให้เดินมาตามแรงฉุดกระชากของเขาโดยไม่สนใจว่าพัดชาจะตามทันหรือไม่

"จะพาฉันไปไหนอีก ปล่อยนะ!"

"ฉันไม่ชอบเอาในห้องเล็กๆมันไม่เร้าใจ!" คริสเตียนพูดโดยไม่หันไปมองร่างบางที่ตอนนี้ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวจนน้ำตารื้นออกมา

"ไม่!! ปล่อยนะไอ้ชั่ว!! ฮืออ" หญิงสาวพยายามใช้มืออีกข้างแกะกุมมือหนาที่กุมไว้แต่ก็ไม่เป็นผล "ขอโทษ ฉันจะไม่ว่าอะไรนายแล้ว แล้วก็จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับนายด้วยปล่อยฉันเถอะนะ" คำวิงวอนจากหญิงสาวไม่เป็นผลเพราะตอนนี้อะไรคงฉุดรั้งปีศาจร้ายตนนี้ไว้ไม่ได้!