ช่วงค่ำ_
กระทั่งร่างบางถึงบ้านของมาคลิน แต่ไร้วี่แววที่เจ้าของจริงๆ จะกลับมา บรรยากาศเงียบเหงาจึงปลุกอารมณ์บางอย่าง รินเซ่มุ่งขึ้นไปบนห้องไม่พูดจากับใคร
"...เห็นฉันเป็นอะไรน่ะ" น้ำเสียงหวานพูดพึมพำ ขณะเข้าห้องส่วนตัวโดยไปทิ้งกายบนโซฟา แต่เสี้ยวความคิดนึงดันแล่นพล่าน เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นมุ่งไปยังโต๊ะทำงาน
"....." เธอรีบเปิดลิ้นชักสำรวจทุกอย่างที่อยากรู้ เขายังเก็บภาพความทรงจำสมัยเรียนมหาลัย คนสามคนในภาพถ่ายดูสนิทกัน แค่เธอเห็นตัวเองครั้งวันวานยังหลุดยิ้มเลย
ฝ่ามือบางล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายมากดถ่ายรูป ก่อนกดแต่งอีกนิดหน่อยบนใบหน้าคมคาย หวังส่งไปแกล้งเจ้าของห้อง เธอลืมไปเสียสนิทว่าอดีตคนรักก็ยังอยู่ในรูปนั้น
"นายมันน่าแกล้งจริงๆคลิน" รูปตอนสมัยนั้นมาคลินยังใส่แว่นสายตาสีดำหนาเตอะอยู่เลย คงจะเป็นอันเดียวกันกับอันข้างโน๊ตบุ๊ค เธอเลยลองหยิบมาสวมเล่นดู ก่อนนิ้วมือจะไปกดโดนสวิตซ์เปิด
