วันต่อมา
ฉันออกมาเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือขอบตา เพราะตอนนี้มันบวมมาก แต่ยังฝืนทนมาเรียนให้คนมองว่าชีวิตตมันน่าสมเพชอีก
"อะไรวะเนี่ย!" พอมาถึงยัยใบเฟิร์นก็โวยวายทันทีก่อนที่ญานินจะเป็นฝ่ายตกใจบ้าง
"นิเนยแกเป็นอะไร?!"
"ไม่มีอะไรแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ฉันตอบแล้วปล่อยผมตัวเองสยายลงมาให้มันบังหน้าบ้างจะได้ไม่มีคนทักอีก
"ทำไมมีอะไรไม่บอกพวกเราล่ะนิเนย หรือคิดว่าช่วยไม่ได้" ญานินพูดขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะร้องจนฉันขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกคน
พอมองหน้ามันก็เหมือนเห็นหน้าใครบางคน ฉันรีบเบือนหน้ามาอีกทาง
"ไม่มีอะไรจริงๆ ถ้าฉันมีเรื่องให้ช่วยจะบอกพวกแกเอง" ฉันบอกแล้วยิ้มออกมาแบบฝืนๆ "ขอร้องอย่าพึ่งถามอะไรได้มั้ยฉันอยากอยู่เงียบๆ"
แล้วพวกมันก็ยอมเงียบตามคำขอเพราะรู้ดีว่าคนอย่างฉันถ้าไม่อยากเล่าจะไม่ยอมเล่าแน่นอน เรื่องไหนที่ฉันอยากเล่านั่นแปลว่าฉันอึดอัดมากแล้วจริงๆ
"พวกแกไปกินข้าวที่คณะพี่ท
