เขายังคงเงียบไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวจนกระทั่งเรามาถึงหน้าห้องตัวเอง จนฉันรู้สึกอึดอัดและมวนท้องไปหมด
"ดึกมากแล้ว คุยกันพรุ่งนี้นะคะ"พูดจบฉันก็หันหลังให้เขาแล้วกดรหัสห้องตัวเอง "พะ...พี่นธี!"
เขาแทรกตัวเขามาในห้องฉันไม่พูดอะไรซักคำแล้วก็เดินดุ่มๆไปนั่งตรงขอบเตียง สายตาของเขามองไปยังเงินเกือบหมื่นที่วางอยู่ที่เดิมแต่ก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม
"เงินพี่เอาคืนไป" ฉันพูดแล้วยัดเงินใส่มือของเขาจนเจ้าตัวขมวดคิ้วแน่นมองฉัน "เพิ่งรู้ว่าเนยมีค่าแค่นี้ อย่ามาประเมินค่าเนยด้วยเงินอีก"
พูดจบฉันก็เดินหนีเข้าห้องน้ำด้วยหัวใจเต้นรัว
วันนี้เขาไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายฉันเหมือนวันก่อนๆ เหมือนคนสำนึกผิด แต่คนอย่างฉันก็ไม่ให้อภัยใครง่ายๆหรอกนะ ความรู้สึกที่มีให้จากหนึ่งถึงร้อยตอนนี้เขาทำพังจนเหลือแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
ฉันคิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
"เดี๋ยวมาหา" เสียงของพี่นธีดังลอดประตูห้องน้ำเข้ามา ฉันแค่เข้ามาน
