"ง้อแค่เนี่ย!" เขาพูดเสียงสูงด้วยความไม่พอใจแต่ก็ขยับตัวมาคร่อมฉันไว้บนเตียง
"แค่นี้อะไร เนยง้อตั้งแต่ออกจากบ้าน"
"..." เขาทำหน้ามุ่ยแล้วก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาพูดใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่พ่นรดลงมาบนแก้ม "พูดแล้วนะว่าจะมานอนกับพี่"
"อะไรกัน พี่นธีบอกแล้วนะว่าไม่ต้องมา"
"เมื่อกี้แค่ประชด" ยอมรับว่าตัวเองประชดอีก
"ลงไปกินข้าวได้แล้วผู้ใหญ่รอเรานะ" ฉันพยายามเบี่ยงตัวลุกขึ้นแต่อีกคนก็ล็อกไว้อย่างเดิม แล้วยังเอาจมูกมาคลอเคลียแก้มและลงไปซุกไซร้ซอกคออีก
"อื้อ...พี่นธี เดียวคนอื่นจะสงสัย"
"คิดถึง" เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลยซักนิดเดียวเลื่อนใบหน้าขึ้นมาแล้วระดมจูบฉันอีกยกใหญ่ จากที่ทีแรกขัดขืนก็ต้องคล้อยตามจูบตอบเขาไป จนผ่านไปเกือบห้านาทีก็ได้ยินเสียงญานินโวยวายอยู่ข้างนอกฉันจึงรีบดันตัวพี่นธีออกทันที
คราวนี้เขายอมแต่โดยดี คงพอใจแล้วแหละ
"แม่บอกให้ลงไปกินข้าว..." ยัยนินลากเส
