ตอนนี้ฉันอยู่ปีสองส่วนพี่นธีก็อยู่ปีสี่แล้วทำให้วุ่นวายอยู่กับการทำโปรเจ็ค แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังต้องเจอกันทุกวันนอนด้วยกันทุกคืนเพราะถือว่าเราคือชีวิตประจำวันของอีกฝ่ายไปแล้ว
พี่นธียังคงเป็นคนน่ารักของฉันเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกซะจากเรื่องที่เขาพูดมากขึ้นและเปิดเผยสิ่งที่คิดในใจมากกว่าเดิมหลายเท่า
"ปุยนุ่น มากินข้าว.." ฉันเรียกปุยนุ่นด้วยการเทอาหารเม็ดใส่ถ้วยของมัน พอได้ยินเสียงมันก็รีบวิ่งมาทันที ก่อนจะค่อยๆละเมียดละไมกินอาหารในถ้วยที่มันเป็นเต้าของแต่เพียงผู้เดียวอย่างสบายใจ
เหมี้ยว~
ครืด~ ครืด~
"คะ"
(ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย) เสียงของพี่นธีดังขึ้นมาจากปลายสาย พอหันไปมองนาฬิกาก็เป็นเวลาเกือบทุ่ม เขาคงกำลังจะกลับเพราะทุกวันที่เขาทำงานในคณะกับเพื่อนตัวเองมักจะดลับห้องเวลานี้ตลอด
"ยังค่ะ เนยรอทานกับพี่"
(โอเคครับจะรีบกลับ)
แล้วเขาก็กดวางสายไปปล่อยให้ฉันยิ้มกับโทรศัพท์
