"อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหมจี คุยกันดีๆไม่ได้เหรอวะ"
"การที่กูยอมมากับมึง เพราะมึงเป็นเพื่อนกูนะ!"
"เพื่อนเหี้ยอะไรวะ กูแค่ไม่อยากให้มึงไปกับไอ้หมอนั่นเท่านั้นเอง!" ผมพยายามอธิบายอย่างใจเย็นที่สุด ผมรู้ว่ามันรู้ มันรู้อยู่แก่ใจว่าผมคิดแบบไหน แล้วแบบนั้นมันจะกวนผมให้ได้อะไร
"นิสัยมึงก็ขยันปลิ้นปล้อน หลอกลวงแบบนี้ไปวันๆ แต่มึงอย่าลืมนะ นิสัยกูก็พูดคำไหนคำนั้นเหมือนกัน"
"โอเคจี กูยอมมึงก็ได้ กูขอโทษ มึงช่วยบอกกูตรงๆเลยได้ไหม ว่ากูควรทำอะไร ควรทำแบบไหน มึงถึงจะหายโกรธกู กูเข้าใจแล้วเว้ย กูรู้แล้วว่ากูผิด กูคิดผิด กูพูดผิด ผิดแม่งทุกอย่าง แต่มึงควรรู้ ว่ากูเลือกมึงมาตั้งแต่ต้น มันไม่มีเหตุผล ที่กูจะเปลี่ยนใจไปจากมึง ต่อให้ใครจะมาชอบกู แต่ถ้ากูไม่เอา ใครก็บังคับกูไม่ได้อยู่ดี"
"เอสเพรสโซเย็นได้แล้วค่ะ" เสียงเรียกจากพนักงานขายกาแฟ ส่งผลให้ผู้หญิงที่ผมกำลังนั่งมอง ลุกขึ้นจากโต๊ะทันที ไม่มีคำพู
