"กูว่าพวกมึงควรไปหาที่เงียบๆคุยกันนะ"
ฉันตวัดสายตาไปมองเจ้าของคำพูดนั้นทันที ไอ้ปอมองมาที่ฉัน กับเพื่อนรักของมันสลับกัน แววตาของหมอนั่น มันกำลังบอกฉันว่าหมอนั่นเหมือนจะรู้อะไรสักอย่าง และไม่ทันที่ฉันจะได้ลงลึกค้นหาความหมายอะไรต่อจากนั้น คำพูดประโยคถัดไปของมัน ก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำความมั่นใจ ว่าหมอนี่รู้อะไรดีๆมาจริงๆ
"เรื่องของคนสองคน ไม่จำเป็นให้บุคคลที่สามรู้เรื่องด้วยไม่ใช่เหรอจี กูว่าไปคุยกันสองคนดีกว่านะ"
"มึงรู้อะไรมา?" ฉันหรี่ตามอง แม้คำพูดนั้นมันจะค่อนข้างชัดเจน แต่ฉันก็ยังอยาก ได้ยินคำพูดตรงๆจากปากของพวกมันตรงๆเลยอยู่ดี
"รู้ทุกอย่างนั่นแหละ!"
"..." ฉันกัดปากตัวเองแน่น แล้วยังไงอ่ะ ในเมื่อเพื่อนสนิทของมันรู้แล้ว เพราะอะไรคนอื่นถึงไม่รู้ หรือคนอื่นๆ ที่ไม่ควรรับรู้ เพราะมันมีเหตุผลอะไรที่มากกว่านั้น ไอ้บอมรู้เรื่องนี้หรือไม่ อันนั้นฉันไม่แน่ใจ แต่ที่มะปรางไม่รู้ เพราะพวกมันมีค
